het doden van walvissen voor voedsel gebeurt al millennia. Maar het was de commerciële walvisvangst-walvissen omtoveren in vaten olie voor winst – die leidde tot de grootschalige vernietiging van de meeste grote walvissen in de wereld. Het verlies van walvissen uit onze oceanen is hetzelfde verhaal als overbevissing van grote vissen – haaien, tonijn, kabeljauw en anderen. Het is een tragedie voor de soort en heeft immense gevolgen voor de oceaan. We weten dat walvissen belangrijk zijn voor de oceanen, en we weten dat ze als langlevende, langzaam groeiende dieren veel vatbaarder zijn voor overbevissing dan echte vissen.

er is goed nieuws voor walvissen. We hebben gezien dat veel populaties tekenen van herstel vertonen sinds de jacht is gestopt. Walvissen worden in grotere aantallen gevonden en lijken habitats te herwinnen waar ze al decennia, zo niet Eeuwen uit waren gejaagd. Maar op dezelfde manier dat het herstellen van de visbestanden roept: “laten we meer vangen omdat we dat kunnen!’vanuit de visserijsector is de vraag nu: zijn sommige walvissen zo talrijk dat ze kunnen worden bejaagd?

wel, hier zijn tien redenen waarom ze niet zouden moeten zijn:

1) we weten niet hoe goed walvissen herstellen, omdat we niet weten hoeveel er ooit waren of zouden moeten zijn.

2) we leren nog steeds over walvissen. Verbazingwekkend ‘nieuwe’ soorten zoals de dwergpygmy walvis, Omura ‘ s walvis, en soorten snavel walvis zijn pas ontdekt in de laatste decennia.

3) we weten nu dat sommige walvissen vormen van ‘cultuur’ hebben en aan hun kalveren onderwijzen, waaronder bultruggen’ liederen en orka’ s ‘ voedselstrategieën. De walvisvangst kan meer impact hebben op populaties dan alleen maar aantallen.© Paul Hilton / Greenpeace

in het warme water van de evenaar rust een groep snavelwalvissen.

4) walvissen zijn noodzakelijk voor gezonde oceanen, het mengen, verspreiden van voedingsstoffen en het helpen omgaan met de gevolgen van klimaatverandering.

5) walvissen zitten vol persistente toxines, zoals kwik en PCB ‘ s. Als langlevende en langzaam groeiende dieren ‘bioaccumuleren’ ze deze in hun blubber. Dit veroorzaakt problemen bij het bestrijden van ziekte en fokken, en kan ook maakt ze giftig als gegeten.

6) We doden al indirect elke dag walvissen – inclusief scheepsaanvallen, verstrengeling van de visserij, militaire seismische stralen. We verdringen ook steeds meer walvissen door industriële ontwikkelingen, vernietigen habitats en vullen de oceaan met lawaai.

7) walvissen begrijpen de nationale grenzen niet, en de meeste soorten trekken in en uit de wateren van verschillende landen. Dit betekent dat terwijl de ene natie niet op hen mag jagen, een andere, in verschillende nationale wateren wel.

8) we weten niet wat de impact van klimaatverandering op het leven in de oceaan zal zijn, inclusief walvissen en hun prooi.

9) De commerciële walvisvangst heeft, net als de commerciële jacht op vrijwel alle grote zoogdieren of vissoorten, onvermijdelijk tot overexploitatie geleid.Grijze walvis in Mexico © Monika Wieland Shields / Greenpeace

een grijze walvis breekt in Laguna San Ignacio, Mexico.

10) dat hoeven we gewoon niet. Commerciële walvisvangst in zijn hoogtijdagen ging over olieproductie, niet over vleesproductie. Er is geen vraag naar walvisvlees – en zelfs wanneer walvisvlees wordt verkocht om te worden gegeten, is het een perifere, kleine en afnemende industrie die economisch niet zinvol is.Walvissen leven vandaag de dag in aangetaste oceanen, uitgeputte en gebroken populaties, en worden geconfronteerd met een groeiende spervuur van menselijke bedreigingen. Gezien dit alles moeten we elke notie van ‘herstel’ op een uiterst voorzichtige manier behandelen.Commerciële walvisvangst is de enige menselijke bedreiging voor walvissen die we gewoon kunnen en moeten wegsturen naar de geschiedenis – de resterende walvispopulaties hebben genoeg te kampen. Laten we in plaats daarvan verder praten over walvisbescherming.