begin van Street and Graffiti Art
voorlopers van hedendaagse Graffiti en Street Art
Graffiti, eenvoudig gedefinieerd als schrijven, tekenen of schilderen op muren of oppervlakken van een structuur, dateert uit de prehistorie en de oudheid, zoals blijkt uit de grotschilderingen van Lascaux in Frankrijk en andere historische vondsten over de hele wereld. Geleerden geloven dat de beelden van jachtscènes gevonden op deze sites waren ofwel bedoeld om eerdere jacht overwinningen te herdenken, of werden gebruikt als onderdeel van rituelen bedoeld om het succes van de jagers te verhogen.
tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het populair voor soldaten om de zin “Kilroy was here” te schrijven, samen met een eenvoudige schets van een kale figuur met een grote neus die over een richel gluurde, op oppervlakken langs hun route. De motivatie achter deze eenvoudige vroege graffiti was om een motief van verbinding te creëren voor deze soldaten tijdens hun moeilijke tijden, hun unieke broederschap tussen vreemd land te versterken en zichzelf “zichtbaar te maken.”Dit was nauw verbonden met de motivatie achter hedendaagse graffiti, waarbij de schrijvers ernaar streefden hun bestaan te bevestigen en hun stempel op zoveel mogelijk plaatsen te herhalen.
begin van hedendaagse Graffiti in de Verenigde Staten
hedendaagse (of” hip-hop”) graffiti dateert uit de late jaren 1960, algemeen gezegd te zijn ontstaan uit de zwarte en Latino buurten van New York City naast hip-hop muziek en straat subculturen, en gekatalyseerd door de uitvinding van de aerosol spuitbus. Vroege graffitikunstenaars werden vaak “schrijvers” of “taggers” genoemd (individuen die eenvoudige “tags” of hun gestileerde handtekeningen schrijven, met als doel zoveel mogelijk locaties te taggen.) Inderdaad, het fundamentele onderliggende principe van graffiti praktijk was de intentie om “opstaan,” om je werk te laten zien door zoveel mogelijk mensen, op zoveel mogelijk plaatsen.
de exacte geografische locatie van de eerste “tagger” is moeilijk te bepalen. Sommige bronnen identificeren New York (in het bijzonder taggers Julio 204 en Taki 183 van de Washington Heights area), en anderen identificeren Philadelphia (met tagger Corn Bread) als het punt van oorsprong. Toch wordt min of meer onomstreden dat New York “de plek is waar de graffiticultuur bloeide, rijpte en zich het duidelijkst onderscheidde van alle eerdere vormen van graffiti”, aldus Eric Felisbret, voormalig graffitikunstenaar en docent.
al snel nadat graffiti begon te verschijnen op de stad oppervlakken, werden metro auto ’s en treinen belangrijke doelen voor New York City’ s vroege graffiti schrijvers en taggers, omdat deze voertuigen reisden grote afstanden, waardoor de naam van de schrijver te zien door een breder publiek. De metro werd al snel de populairste plaats om te schrijven, met veel graffiti kunstenaars neerkijkend op degenen die op muren schreven. Socioloog Richard Lachmann merkt op hoe het toegevoegde element van beweging graffiti tot een unieke dynamische kunstvorm maakte. Hij schrijft: “veel van de beste graffiti was bedoeld om te worden gewaardeerd in beweging, als het ging door donkere en groezelige stations of op verhoogde tracks. Foto ‘ s en graffiti doeken kunnen de energie en aura van gigantische kunstwerken in beweging niet overbrengen.”
Graffiti op metrowagons begon als ruwe, eenvoudige tags, maar toen tagging steeds populairder werd, moesten schrijvers nieuwe manieren vinden om hun namen te laten opvallen. In de komende jaren werden nieuwe kalligrafische stijlen ontwikkeld en werden tags omgezet in grote, kleurrijke, uitgebreide stukken, geholpen door het besef dat verschillende spuitbussen (ook wel “caps” genoemd) van andere huishoudelijke aërosolproducten (zoals ovenreiniger) op spuitbussen konden worden gebruikt om variërende Effecten en lijnbreedtes te creëren. Het duurde niet lang voor de ruwe tags te groeien in grootte, en om zich te ontwikkelen tot artistieke, kleurrijke stukken die de lengte van de hele metro auto ‘ s nam.Het graffiti “probleem”van New York City
in de jaren tachtig zag de stad New York Graffiti’ s inherente vandalisme als een groot probleem, en er werd een enorme hoeveelheid middelen in het graffiti “probleem gestort.”Zoals kunsthistoricus Martha Cooper schrijft,” voor Koch was graffiti een bewijs van een gebrek aan autoritaire orde; als zodanig had de aanwezigheid van graffiti een psychologisch effect dat alle burgers het slachtoffer maakte door een verstoring van de visuele orde, waardoor een gevoel van verwarring en angst onder mensen werd bevorderd.”De politie van New York sloeg schrijvers hard aan, volgde vaak verdachte jongeren toen ze de school verlieten, zocht hen naar graffiti-gerelateerde parafernalia, bewaakte hun huizen, of verzamelde informatie van informanten. De Metropolitan Transit Authority (MTA) kreeg een aanzienlijke verhoging van hun budget in 1982, waardoor ze meer geavanceerde hekken op te richten en beter onderhouden van de trein werven en lay-ups die populair doelwit waren voor schrijvers (als gevolg van de mogelijkheid voor het raken van meerdere auto ‘ s tegelijk). Schrijvers zagen deze maatregelen echter als een uitdaging, en werkten nog harder om hun doelen te bereiken, terwijl ze ook steeds territoriaal en agressief werden tegenover andere schrijvers en “crews” (groepen schrijvers).In 1984 lanceerde de MTA een programma voor Schone Auto ‘ s, dat een vijfjarenplan omvatte om graffiti op metrowagons volledig uit te bannen, waarbij werd uitgegaan van het principe dat een met graffiti bedekte metrowagons pas in gebruik konden worden genomen als alle graffiti erop was schoongemaakt. Dit programma werd één metrolijn per keer geïmplementeerd, waardoor schrijvers geleidelijk naar buiten werden geduwd, en tegen 1986 waren veel van de lijnen van de stad volledig vrij van graffiti. Luitenant Steve Mona herinnert zich een dag toen de ACC bemanning raakte 130 auto ‘ s in een werf op Coney Island, ervan uitgaande dat de MTA zou niet stilgelegd service en dat de graffiti treinen zou rijden. Toch koos de MTA ervoor om geen dienst te verlenen, wat burgers die die ochtend meer dan een uur op een trein moesten wachten, erg lastig maakte. Dat was de dag dat de toewijding van de MTA aan de uitroeiing van graffiti duidelijk werd.
graffiti was echter allesbehalve uitgeroeid. In de afgelopen decennia heeft deze praktijk zich over de hele wereld verspreid, vaak met behoud van elementen van de Amerikaanse wildstyle, zoals in elkaar grijpende lettervormen en gedurfde kleuren, maar ook met het gebruik van lokale flare, zoals manga-geïnspireerde Street Art in Japan.
van Graffiti naar Street Art: grotere variatie in stijlen, technieken en materialen
het is belangrijk op te merken dat hedendaagse graffiti zich volledig heeft ontwikkeld naast traditionele, geïnstitutionaliseerde kunstvormen. Kunstcriticus en curator Johannes Stahl schrijft: “We zijn al lang gewend geraakt aan het begrijpen van de kunstgeschiedenis als een opeenvolging van tijdperken, maar tegelijkertijd heeft er altijd iets buiten de officiële kunstgeschiedenis bestaan, een weerbarstige en recalcitrante kunst, die zich niet afspeelt in de beschutte omgeving van kerken, collecties of galeries, maar op straat.”Graffitikunstenaars halen tegenwoordig soms inspiratie uit de kunstgeschiedenis, maar het kan niet gezegd worden dat graffiti rechtstreeks voortkwam uit een dergelijke canon of typologie. Moderne graffiti begon helemaal niet als een kunstvorm, maar eerder als een vorm van tekstgebaseerde stedelijke communicatie die zijn eigen netwerken ontwikkelde. Zoals Lachmann opmerkt, in plaats van zich te onderwerpen aan de criteria van waardering die door de geïnstitutionaliseerde kunstwereld worden gehanteerd, ontwikkelden vroege graffitischrijvers een geheel nieuwe en aparte kunstwereld, gebaseerd op hun eigen “kwalitatieve opvatting van stijl” en de specifieke “esthetische normen” die binnen de Gemeenschap werden ontwikkeld voor het beoordelen van de inhoud en techniek van schrijvers.Tijdens de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig begonnen veel graffitischrijvers zich te verschuilen van tekstgebaseerde werken naar beelden. Belangrijke kunstenaars die betrokken waren bij deze verschuiving waren Jean-Michel Basquiat (die graffiti schreef met de tag SAMO) en Keith Haring, wiens eenvoudige verlichte figuren getuigen van de AIDS-epidemie, die beiden actief waren in New York City. Rond dezelfde tijd, veel kunstenaars begonnen ook te experimenteren met verschillende technieken en materialen, de meest populaire zijn stencils en tarwepasta posters.
concepten en stijlen
sinds het begin van het millennium is deze proliferatie voortgezet, waarbij kunstenaars allerlei materialen gebruikten om illegale werken in schaamruimten te voltooien. De talloze benaderingen zijn gekomen om te worden gehuisvest onder het label van “Street Art” (soms ook aangeduid als “Urban Art”), die zijn reikwijdte heeft uitgebreid dan graffiti om deze andere technieken en stijlen.
Graffiti
De term “graffiti” komt van het griekse “graphein”, wat betekent “om te krabben, te tekenen of te schrijven,” en dus een brede definitie van de term omvat alle vormen van inscripties op de muren. Meer specifiek, echter, de moderne, of “hip-hop” graffiti, die de stad ruimtes sinds de jaren 1960 en 1970 heeft doordrongen omvat het gebruik van spuitverf of Verf markers. Het wordt geassocieerd met een bepaalde esthetische, meestal gebruik te maken van vet kleur keuzes, waarbij sterk gestileerde en abstracte letters bekend als “wildstyle,” en/of met cartoon-achtige personages.Fotograaf en auteur Nicolas Ganz merkt op dat graffiti en Street Art praktijken worden gekenmerkt door verschillende “sociologische elementen”, schrijven dat graffiti schrijvers blijven “beheerst door de wens om de tag te verspreiden en roem te bereiken” door zowel de kwaliteit als de kwantiteit van de gemaakte stukken, terwijl street artists worden beheerst door “minder regels en een veel breder scala van stijlen en technieken.”Antropoloog en archeoloog Troy Lovata en kunsthistoricus Elizabeth Olson schrijven dat” de snelle verspreiding van deze agressieve stijl van schrijven verschijnen op de muren van stedelijke centra over de hele wereld is uitgegroeid tot een internationale signifier van rebellie,” en cultuurtheoreticus Jean Baudrillard heeft het de “symbolische vernietiging van sociale relaties.”
Stencils
Stencils (ook bekend als stencilgraffiti) worden meestal vooraf bereid uit papier of karton en vervolgens naar de plaats van de beoogde installatie van het werk gebracht, met tape aan de muur bevestigd en vervolgens overspoten, waardoor het beeld of de tekst wordt achtergelaten zodra het stencil is verwijderd. Veel straatartiesten zijn voorstander van het gebruik van stencils in tegenstelling tot freehand graffiti, omdat ze het mogelijk maken dat een afbeelding of tekst heel gemakkelijk in een kwestie van seconden kan worden geïnstalleerd, waardoor de kans op botsingen met de autoriteiten wordt geminimaliseerd. Stencils hebben ook de voorkeur omdat ze oneindig herbruikbaar en herhaalbaar zijn. Soms gebruiken kunstenaars meerdere lagen sjablonen op dezelfde afbeelding om Kleuren, details en de illusie van diepte toe te voegen. Brighton-gebaseerde kunstenaar Hutch legt uit dat hij liever stencil omdat ” het kan een zeer schone en grafische stijl te produceren, dat is wat ik graag bij het creëren van realistische menselijke figuren. Ook, het effect op de kijker is direct, je hoeft niet te wachten tot het te zinken in.”
een van de vroegst bekende straatartiesten die stencils gebruikte was John Fekner, die de techniek in 1968 begon te gebruiken om louter tekstuele boodschappen op muren te stencilen. Andere bekende stencilkunstenaars zijn de Franse kunstenaars Ernest Pignon-Ernest en Blek le Rat, De Britse kunstenaars Nick Walker en Banksy, en de Amerikaanse kunstenaars Shepard Fairey en hoger.
tarwepasta Posters
tarwepasta (ook bekend als meelpasta) is een gel of vloeibare lijm gemaakt van het combineren van tarwebloem of zetmeel met water. Veel straatartiesten gebruiken tarwepasta om papieren posters aan muren te plakken. Net als stencils, tarwepasta posters hebben de voorkeur voor straatartiesten als het hen in staat stelt om het grootste deel van de voorbereiding te doen thuis of in de studio, met slechts een paar momenten die nodig zijn op de plaats van installatie, het plakken van de poster op het gewenste oppervlak. Dit is van cruciaal belang voor kunstenaars die werken installeren op ongeautoriseerde locaties, omdat het het risico op aanhouding en arrestatie vermindert. Sommige straatartiesten die de tarwepasta-methode gebruiken zijn het Italiaanse duo Sten en Lex, de Franse kunstenaars JR en Ludo en de Amerikaanse kunstenaar Swoon.
Sculpturale Straatkunstinterventies
sommige straatartiesten creëren driedimensionale sculpturale interventies, die heimelijk in de openbare ruimte kunnen worden geïnstalleerd, meestal onder de dekmantel van duisternis. Dit soort werk onderscheidt zich van de publieke kunst in die zin dat het opstandig van aard is en illegaal wordt uitgevoerd, terwijl de publieke kunst officieel wordt gesanctioneerd / besteld (en dus beter verteerbaar voor een algemeen publiek). Ongesanctioneerde Street Art interventies hebben meestal tot doel kijkers te shockeren door het presenteren van een visueel realistische, maar tegelijkertijd ongelooflijke situatie. Zo installeert kunstenaar dan Witz in zijn derde Man-serie (2006) handschoenen op rioolroosters om de indruk te wekken dat iemand in het riool probeert te ontsnappen. Werken als deze zorgen er vaak voor dat voorbijgangers een “double-take” doen.”
Reverse Graffiti
Reverse graffiti (ook bekend als clean tagging, dust tagging, grime writing, clean graffiti, green graffiti, of clean advertising) is een methode waarmee kunstenaars beelden op muren of andere oppervlakken te maken door het verwijderen van vuil van een oppervlak. Volgens de Britse reverse graffiti artiest Moose, ” als je dit eenmaal doet, laat je mensen confronteren of ze het leuk vinden om mensen muren te reinigen of dat ze echt een probleem hebben met persoonlijke expressie.”Dit soort werk vraagt aandacht voor milieuoverwegingen in stedelijke ruimtes, zoals vervuiling.
Andere Media
Er zijn straatartiesten die experimenteren met andere media, zoals Invader (Parijs), die houdt van keramische tegels te stad oppervlakken, het opnieuw maken van beelden uit de populaire Space Invaders spel van video 1978. Invader zegt dat tegel is ” een perfect materiaal, omdat het permanent is. Zelfs na jaren van buiten de kleuren niet vervagen.”
veel andere kunstenaars gebruiken eenvoudige stickers, die ze op oppervlakken in de stad plaatsen. Vaak worden deze stickers bedrukt met het label van de kunstenaar of een eenvoudige afbeelding. Anderen nodigen deelname uit van het publiek, zoals Ji Lee die lege komische spraak-bubbels op advertenties plakt, waardoor voorbijgangers hun eigen bijschriften kunnen schrijven.
anderen gebruiken nog steeds natuurlijke materialen om stedelijke ruimtes te verfraaien. Bijvoorbeeld, in 2005 plantte Shannon Spanhake bloemen in verschillende kuilen van de straten in Tijuana, Mexico. Ze zegt over het project: “de straten van Tijuana worden gesierd door kuilen, open wonden die het falen van het Prometheaanse Project van de mens om de natuur te temmen markeren, en op de een of andere manier overleven in de marge zijn verlaten gebouwen, entropische monumenten die een hyperrealistische visie van een modernistische utopia vieren die gekoppeld is aan een mislukte kapitalistische expansie.”
er zijn ook kunstenaars die Street Art interventies creëren door het gebruik van klei, krijt, houtskool, breien en geprojecteerde foto/video. De mogelijkheden voor Street Art media zijn eindeloos.
latere ontwikkelingen – na straat-en graffitikunst
Mainstream acceptatie
straatkunst blijft een populaire categorie van kunst over de hele wereld, met veel van haar beoefenaars stijgen naar faam en mainstream succes (zoals Bristol’ s Banksy, Paris ‘ Zev ‘s, en L. A.’ S Shepard Fairey). Straatartiesten die commercieel succes ervaren, worden vaak bekritiseerd door hun collega ‘ s omdat ze “uitverkocht” zijn en deel uitmaken van het systeem waartegen ze voorheen in opstand kwamen door illegale openbare werken te maken. Communicatieprofessor Tracey Bowen ziet de handeling van het maken van graffiti als zowel een “viering van het bestaan” als “een verklaring van verzet.”Evenzo ziet de Sloveense feministische auteur Tea Hvala graffiti als” het meest toegankelijke medium van verzet ” voor onderdrukte mensen om te gebruiken tegen dominante cultuur vanwege zijn tactische (niet-institutionele, gedecentraliseerde) kwaliteiten. Voor zowel Bowen als Hvala zijn deze unieke positieve attributen van graffiti sterk afhankelijk van de locatie in stedelijke openbare ruimtes. Kunstcriticus en curator Johannes Stahl stelt dat de publieke context van cruciaal belang is voor Street Art om politiek te zijn, omdat ” het gebeurt op plaatsen die toegankelijk zijn voor iedereen die gebruik maakt van een uitingsmiddel dat niet door de overheid wordt gecontroleerd.”Street artist BOOKSII is van mening dat het niet ongewoon is voor veel hedendaagse straatartiesten, dat het niet inherent verkeerd is voor jonge kunstenaars om te proberen geld te verdienen aan galeries en bedrijven voor hun werken,” zolang ze hun werk eerlijk doen, werk verkopen en carrières vertegenwoordigen, “maar tegelijkertijd merkt hij op dat” graffiti niet hetzelfde blijft wanneer ze vanaf de straat naar de galerie worden overgebracht. Een tag op canvas zal nooit dezelfde kracht hebben als exact dezelfde tag op straat.”
deze beweging van de straat naar de galerie wijst ook op een groeiende acceptatie van graffiti en straatkunst binnen de mainstream kunstwereld en kunstgeschiedenis. Sommigen passen het label “postgraffiti” toe op het werk van straatartiesten die ook deelnemen aan de mainstream kunstwereld, hoewel dit enigszins een verkeerde benaming is, aangezien veel van deze kunstenaars illegale publieke interventies blijven uitvoeren op hetzelfde moment als ze deelnemen aan gesanctioneerde tentoonstellingen in galeries en musea. Dit fenomeen levert ook problemen op voor kunsthistorici, omdat het grote aantal straatartiesten en hun neiging om anoniem te blijven het moeilijk maken om op een diepgaande manier met individuele kunstenaars om te gaan. Bovendien is het moeilijk om Street Art in te voegen in de kunsthistorische canon, omdat het zich niet ontwikkelde uit enige progressie van artistieke bewegingen, maar onafhankelijk begon, met vroege graffiti en straatartiesten die hun eigen unieke technieken en esthetische stijlen ontwikkelden. Vandaag de dag inspireren en worden straatartiesten geïnspireerd door vele andere artistieke bewegingen en stijlen, met veel kunstwerken die elementen bevatten van uiteenlopende bewegingen, van popart tot Renaissancekunst.
legaliteit
de status van straatkunst als vandalisme overschaduwt vaak haar status als kunst. Meer recent, zoals hierboven vermeld, vinden veel kunstenaars meer mogelijkheden om kunstwerken te maken in gesanctioneerde situaties, door te tonen in galeries en musea, of door samen te werken met organisaties die openbare buitenruimtes aanbieden waarin straatkunstenaars werken mogen uitvoeren. Veel anderen blijven zich echter richten op ongeoorloofde illegale werken. Een deel van de allure van illegaal werken heeft te maken met de adrenaline rush die kunstenaars krijgen van het succesvol uitvoeren van een stuk zonder te worden aangehouden door de autoriteiten. Bovendien dient het uitvoeren van illegale/ongeoorloofde aanvallen op particuliere oppervlakken (zoals een reclamebord dat wordt verhuurd door een reclamebureau, of een politiek geladen oppervlak zoals border walls) als een directe confrontatie met de eigenaar van die ruimte (of het nu een marketingbedrijf of een politieke entiteit is).
technologie en Internet
met de komst van het Internet en de ontwikkeling van verschillende grafische software en technologieën hebben straatkunstenaars nu een veelheid aan instrumenten binnen hand om te helpen bij het creëren en verspreiden van hun werken. Gespecialiseerde computerprogramma ‘ s mogelijk om artiesten (zoals San Francisco, geboren MOMO) beter plan voor hun graffiti stukken en het voorbereiden van hun stencils en tarwe plakken posters, digitale fotografie gebruikt in combinatie met Internet en sociale media kan Street Art werken worden gedocumenteerd en gedeeld, en dus vereeuwigd waar voorheen de meeste stukken de neiging om te verdwijnen wanneer ze werden verwijderd door de stedelijke autoriteiten of geschilderd door andere kunstenaars.