Johnny Otis (28 grudnia 1921 – 17 stycznia 2012)

lider zespołu Johnny Otis, który zmarł w wieku 90 lat, był jednym z pierwszych białych amerykańskich muzyków, którzy przekroczyli podziały rasowe, dostosowując się do czarnej społeczności jako nastolatek i od tego czasu traktując siebie – i będąc traktowanym jak-czarny człowiek. Zyskał wiele przydomków-wśród nich Duke Ellington of Watts, Wielebny hand Jive i Ojciec chrzestny Rhythm and bluesa-i wyróżniał się jako gospodarz telewizyjny, działacz polityczny, kaznodzieja, rysownik, malarz, kucharz, producent muzyczny, poszukiwacz talentów, DJ, rzeźbiarz, pisarz i rolnik ekologiczny.

Przeczytaj cały nekrolog

Etta James (25 stycznia 1938 – 20 stycznia 2012)

Etta James, która zmarła w wieku 73 lat po białaczce, była jedną z najbardziej cenionych i wpływowych wokalistek ostatnich 50 lat, nawet jeśli nigdy nie osiągnęła wielkiego sukcesu popularnego. Od jej pierwszego przeboju R&B, w 1955 roku, risqué Roll With Me Henry-cut, gdy miała zaledwie 15 lat-przez serię klasycznych soulowych stron z lat 60. (bujna ballada w końcu, raucous house rocker Tell Mama i emocjonalna agonia I ’ d Rather Go Blind), następnie serię docenianych przez krytyków albumów z Lat 70. i 80., które zdobyły jej szeroką rockową publiczność, po nowsze albumy z jazzowym wokalem, James okazał się zdolny do rozwoju i zmiany jako artysta.

Przeczytaj cały nekrolog

Whitney Houston (9 sierpnia 1963 – 11 lutego 2012)

niewielu piosenkarzy popowych zostało obdarzonych tak wspaniałym głosem jak Whitney Houston, a jeszcze mniej traktowało swój talent z frustrującą obojętnością, jaką zrobiła pod koniec życia. Sprzedała więcej płyt i otrzymała więcej nagród niż jakakolwiek inna gwiazda popu XX wieku, ale większość ostatnich lat spędziła pogrążona w uzależnieniu od narkotyków, które osłabiło jej wolę śpiewania i pozostawiło ją w szałowym stanie.

Przeczytaj cały nekrolog

Dory Previn (22 października 1925 – 14 lutego 2012)

piosenkarka Dory Previn, która zmarła w wieku 86 lat, zyskała znaczącą popularność w latach 70. dzięki mrocznemu i uczciwemu spojrzeniu na życie, które czerpało z trudnego dzieciństwa, trudności małżeńskich i okresów chorób psychicznych. Do tego czasu otrzymała trzy nominacje do Oscara za teksty piosenek – wczesne oznaki uznania w karierze, które wkrótce skierowały ją na zupełnie inną ścieżkę.

Przeczytaj cały nekrolog

Davy Jones (30 grudnia 1945 – 29 lutego 2012)

pomimo oczywistego długu wobec Beatlesów, The Monkees byli jedną z najbardziej udanych i lubianych grup popowych końca lat 60. ich jedynym brytyjskim członkiem był Davy Jones, były aktor dziecięcy, który zmarł po zawale serca, w wieku 66 lat.

Przeczytaj cały nekrolog

Earl Scruggs (6 stycznia 1924 – 28 marca 28)

jeśli Bill Monroe był architektem muzyki bluegrass, to zmarły w wieku 88 lat Earl Scruggs był jego głównym pracownikiem budowlanym. Scruggs, który grał z Monroe przez trzy doniosłe lata pod koniec lat 40., opracował metodę wybierania, w której kciuk i dwa palce prawej ręki prowadziły zapierający dech w piersiach taniec, jego skoki i rolki przekształcając dźwięk wiejskiego sznurka w misternie zaprojektowaną muzykę o wysokiej wydajności. Krytycy nazywali go Segowią pięciostrunowego banjo, Paganini bluegrass.

Przeczytaj cały nekrolog

Jim Marshall (29 lipca 1923 – 5 kwietnia 2012)

kiedy Jim Marshall, który zmarł w wieku 88 lat na raka, otworzył sklep muzyczny w 1960 roku, jego klientami byli niektórzy z najwybitniejszych gitarzystów rock ’ n ’ rolla. Chcieli nowego typu wzmacniacza. Marshall wykorzystał okazję i zbudował ją dla nich. Jego praca przyniosła mu przydomek „ojciec Louda”.

Przeczytaj cały nekrolog

Levon Helm (26 maja 1940 – 19 kwietnia 2012)

skrócony sposób opisania Levona Helma, który zmarł na raka w wieku 71 lat, byłby jako perkusista z zespołem, który był grupą wspierającą Boba Dylana, gdy zrobił skok z folku na rock, a następnie ukształtował niezwykle wpływową karierę na przełomie lat 60.i 70. To sprawiłoby, że Helm byłby wystarczająco wybitny, ale jego kariera rozciągała się w wielu innych kierunkach, jako perkusista z rock ’ N ’ rollerem Ronniem Hawkinsem, solowym artystą, płodnym aktorem filmowym i ostatnio gospodarzem all-star Midnight Ramble Sessions. Był znakomitym multiinstrumentalistą, świetnym i charakterystycznym wokalistą.

Przeczytaj cały nekrolog

Bert Weedon (10 maja 1920 – 20 kwietnia 2012)

manual Play in a Day był Biblią dla pokoleń początkujących gitarzystów w latach 50. i 60. XX wieku. jego autorem był Bert Weedon, skromny muzyk zespołu tanecznego, którego niepatronizujące podejście uczyniło go najwcześniejszym brytyjskim ekspertem w dziedzinie instrumentalnej uprzejmości rock ’ n ’ rolla. Weedon, który zmarł w wieku 91 lat, był jednym z pierwszych brytyjskich muzyków, którzy włączyli do swojego stylu Innowacje amerykańskich gitarzystów country i western, boogie i rock ’ n ’ Roll.

Przeczytaj cały nekrolog

Adam Jauch (5 sierpnia 1964 – 4 maja 2012)

pod koniec lat młodzieńczych Adam Yauch – ” MCA ” z Beastie Boys – nie wyglądał na skutecznego rapera. Kiedy spotkali się po raz pierwszy, Darryl McDaniels z Run-DMC podejrzewał, że może być aktorem wystawionym przez program telewizyjny „Ukryta kamera”. Jak inaczej mógłby przedstawić białego wykonawcę, który wraz ze swoimi kolegami z zespołu Mike ’ em „Mike D” Diamondem i Adamem „Ad-Rock” Horovitzem połączył beztroski charakter punka z klaunowskim jednością hip-hopu?

Przeczytaj cały nekrolog

2012)

choć będzie pamiętana za klasyki disco, takie jak Love To Love You Baby I I Feel Love, Donna Summer, która zmarła na raka w wieku 63 lat, osiągnęła wiele osiągnięć w karierze trwającej ponad 40 lat. Nagrała trzy multi-platynowe albumy i trzy kolejne podwójne albumy na szczycie amerykańskiej listy przebojów. Osiągnęła komercyjny szczyt w późnych latach 70. z ciągiem topowych singli, w tym duetem z Barbrą Streisand w No More Tears (Enough Is Enough), I była w stanie odbić się od kolejnego spadku z hitem records w kolejnych dekadach. Pojawiła się również w telewizji, występując w programie America ’ s Got Talent i reality show Platinum Hit.

Czytaj cały nekrolog

Dietrich Fischer – Dieskau (28 maja 1925-18 maja 1926) 2012)

Dietrich Fischer-Dieskau, wybitny niemiecki baryton, zmarł w wieku 86 lat. Jego proteańska kariera była z pewnością wyjątkowa, ponieważ śpiewał i nagrywał więcej muzyki wokalnej niż ktokolwiek inny. W szczególności poruszył więcej lieder (niemieckich piosenek)niż którykolwiek z jego poprzedników gatunku, jego nagrania sięgały setek. Wiele z tych piosenek nagrał kilka razy: na przykład dokonał nie mniej niż ośmiu nagrań Winterreise Schuberta.

Przeczytaj cały nekrolog

Robin Gibb (22 grudnia 1949 – 20 maja 2012)

Robin Gibb, który zmarł w wieku 62 lat, był jednym z trzech braci, którzy stworzyli międzynarodową grupę The Bee Gees. Byli najbardziej znani ze swoich hitów disco z Lat 70., które obejmowały Stayin’ Alive, Night Fever i Jive Talkin’, ale cieszyli się sukcesem w każdej dekadzie od 1960 do 2000. Robin również sporadycznie jako artysta solowy. Wydał sześć solowych albumów w latach 1970-2006, a w 2009 roku zdobył brytyjski singiel nr 1 z nową wersją piosenki Bee Gees Islands in the Stream, dla Comic Relief.

Przeczytaj cały nekrolog

Doc Watson (3 marca 1923 – 29 maja 29 2012)

przez prawie 50 lat Doc Watson, który zmarł w wieku 89 lat, był najznamienitszym nazwiskiem w tradycyjnej amerykańskiej muzyce folkowej. Znakomity, oryginalny gitarzysta i wokalista ciepła i prostoty, ustawił niezliczoną ilość muzyków na drodze do kariery w muzyce ludowej. Prawdopodobnie żaden ludowy wykonawca swoich czasów nie wzbudził większego podziwu i sympatii.

Przeczytaj cały nekrolog

Bob Welch (31 sierpnia 1945 – 7 czerwca 2012)

popowy zespół Fleetwood Mac stał się niemal tak znany ze swoich kryzysów, jak ich muzyka. Gitarzysta i autor tekstów Bob Welch, który odebrał sobie życie w wieku 65 lat, był niezachwianym wpływem w okresie wyjątkowych zawirowań w historii grupy. Był ich pierwszym amerykańskim członkiem i utorował drogę do największych sukcesów Fleetwood Mac na przełomie lat 70. i 80.

Przeczytaj cały nekrolog

Andy Hamilton (26 marca 1918 – 3 czerwca 2012)

w 1949 roku zmarły w wieku 94 lat jamajski saksofonista tenorowy Andy Hamilton stanął przed dylematem. Jako muzyk osiągnął szczyt, zabawiając Noëla Cowarda i przyjaciół w hotelu Titchfield w Port Antonio, a następnie zatrudniony jako lider zespołu przez aktora Errola Flynna na imprezach na swoim jachcie, ale jego życie osobiste było w kryzysie i musiał uciec. Dołączył do innych swoich pokoleń, przeprowadzając się do Wielkiej Brytanii, gdzie stał się sławnym jazzmanem i wybitną postacią w walce o Karaibskie samostanowienie.

Przeczytaj cały nekrolog

Mehdi Hassan (18 lipca 1927 – 13 czerwca 2012)

Mehdi Hassan, który zmarł w wieku 84 lat, był indyjski subkontynent wybitny męski wykładnik ghazal, forma śpiewana Urdu lirycznego wersetu, ustawiony do odpowiednich melodii raga. Poezja Urdu, która pochodzi z perskiego, jest przepełniona patosem, tęsknotą, niesprawiedliwością polityczną i społeczną, stratą, nieodwzajemnioną miłością i przyjemnością. Hassan przywołał je z rzadkim opanowaniem, dlatego wielbiciele i chętni uczniowie gromadzili się, aby go usłyszeć z daleka. Twierdzi się, że za życia śpiewał ponad 50 000 Ghazali, stając się znanym jako „cesarz Ghazali”.

Przeczytaj cały nekrolog

Lol Coxhill (19 września 1932 – 10 lipca 2012)

saksofonista Lol Coxhill, który zmarł w wieku 79 lat, był jedną z wielkich postaci brytyjskiej muzyki-hojną, utalentowaną i sympatycznie ekscentryczną. Od dawna był niezłomny na europejskiej scenie jazzowej i muzyki improwizowanej, ale dzięki współpracy z szeroką gamą muzyki – Afro-kubańskiej, r&B, soulowej, progresywnej, punkowej, minimalistycznej, elektronicznej i nie tylko – pozostał rozpoznawalnym sobą.

Przeczytaj cały nekrolog

Kitty Wells (30 sierpnia 1919 – 16 lipca 2012)

Kitty Wells, która zmarła w wieku 92 lat, stworzyła miejsce dla piosenkarki country w czasach powojennych, otwierając drzwi, przez które podążałyby Loretta Lynn, Tammy Wynette, Dolly Parton i wiele innych kobiet zdeterminowanych, aby dopasować się do swoich męskich odpowiedników. Przenikliwy i przenikliwy głos Wellsa był kwintesencją wiejskiego głosu spustoszenia i pokuty.

Przeczytaj cały nekrolog

Scott McKenzie (10 stycznia 1939 – 18 sierpnia 18 2012)

Scott McKenzie, którego przebój z 1967 r. w San Francisco (Be Sure to Wear Some Flowers in Your Hair) stał się hymnem Summer of Love z 1967 r.zmarł w swoim domu w Los Angeles w wieku 73 lat.

Przeczytaj cały nekrolog

Hal David (25 maja 1921 – 1 września 1)

w przeciwieństwie do swojego partnera Burta Bacharacha, którego młodzieńczy wygląd należał do reklamy Martini z lat 60., zmarły w wieku 91 lat autor tekstów Hal David przypominał prezesa podmiejskiego Klubu Rotary: konserwatywna, w garniturze i krawacie postać z wcześniejszego pokolenia, skromna i skromna w rozmowie. Ale to były słowa Davida tak samo jak melodie Bacharacha, które przyciągnęły publiczność do takich piosenek, jak każdy, kto miał serce, mówię małą modlitwę, chodzę obok, (jest) zawsze coś, co przypomina mi, Alfie, pociągi, łodzie i samoloty, (chcą być) blisko Ciebie, krople deszczu spadają na moją głowę i czy znasz drogę do San Jose?

Przeczytaj cały nekrolog

Joe South (28 lutego 1940 – wrzesień 5 2012)

kiedy ludzie myślą o Joe South, na ogół myślą przede wszystkim o grach, w które grają ludzie, jednej z najbardziej udanych piosenek związanych z protestem pod koniec lat 60., z charakterystycznym elektrycznym akompaniamentem Sitaru, granym przez samego piosenkarza i kompozytora, i nieco przewidującym lirykiem skierowanym do pseudo-hippisów, którzy „spędzają godziny / w swoich wieżach z Kości Słoniowej / dopóki nie pokryją się kwiatami / z tyłu czarnej limuzyny.”

Przeczytaj cały nekrolog

Andy Williams (3 grudnia 1927 – 25 września 2012)

dzięki popularności jego programu telewizyjnego i jego łagodnemu głosowi tenorowemu, Andy Williams, który zmarł w wieku 84 lat po zachorowaniu na raka pęcherza moczowego, był jedną z najbardziej lubianych postaci w amerykańskiej kulturze popularnej. W swojej karierze, która trwała osiem dekad, sprzedał ponad 100 milionów albumów. Ronald Reagan opisał charakterystyczny głos Williamsa jako”skarb narodowy”.

Przeczytaj cały nekrolog

Big Jim Sullivan (14 lutego 1941 – 2 października 2012)

brzmienie brytyjskiej muzyki pop w latach 60.XX wieku było w dużej mierze twórczością niewydanych muzyków sesyjnych, którzy towarzyszyli solowym wokalistom epoki i byli często powoływani w celu poprawy wysiłków znanych grup popowych. Głównymi gitarzystami tego elitarnego zespołu byli Jimmy Page (później z Led Zeppelin) i Big Jim Sullivan, który zmarł w wieku 71 lat z powodu powikłań choroby serca i cukrzycy. Sullivan zagrał na ponad 50 brytyjskich hitach No 1 i koncertował i pojawił się w telewizji z Tomem Jonesem na początku lat 70..

Przeczytaj cały nekrolog

David S Ware (7 listopada 1949 – 18 października 2012)

David S. Ware, saksofonista, którego monumentalne brzmienie pasowało do jego fizycznej postawy, zmarł w wieku 62 lat w wyniku powikłań po przeszczepie nerki, którego przeszedł w 2009 roku. Ware, który był mentorem Sonny ’ ego Rollinsa i pracował z wirtuozem fortepianu wolnego jazzu Cecilem Taylorem, był jednym z niewielu radykałów w historii jazzu, którzy bez kompromisów sięgali poza poznanie muzyki.

Przeczytaj cały nekrolog

Hans Werner Henze (1 lipca 1926 – 27 października 2012)

Hans Werner Henze, który zmarł w wieku 86 lat, stworzył w operze, sali koncertowej i nie tylko znakomite dzieła muzyczne o wymiarze teatralnym i literackim. Urodzony w Niemczech, ale długo mieszkający we Włoszech, był czołowym kompozytorem Oper w Europie kontynentalnej w okresie po ii wojnie światowej, podczas i poza dekadami, kiedy Benjamin Britten zajmował równorzędną pozycję w brytyjskim życiu muzycznym.

Przeczytaj cały nekrolog

Terry Callier (24 maja 1945 – 27 października 2012)

od swoich początków w muzyce jazzowej, folkowej i soulowej, wokalista i gitarzysta Terry Callier, który zmarł w wieku 67 lat po chorobie nowotworowej gardła, walczył o uznanie dla jego różnorodnych talentów. Mimo to wydał szereg trwałych i wpływowych albumów, a w latach 90. cieszył się twórczym odrodzeniem w Wielkiej Brytanii, kiedy jego miękka, soulowa muzyka była fetowana przez acid-jazzowy ruch i współpracował z Beth Orton i Massive Attack.

Przeczytaj cały nekrolog

Elliott Carter (11 grudnia 1908 – 5 listopada 2012)

amerykański kompozytor Elliott Carter, który zmarł w wieku 103 lat, był, obok Pierre ’ a Bouleza, ostatnim ocalałym z heroicznej epoki powojennego modernizmu muzycznego i być może jego największym propagatorem. W latach 50., kiedy Carter napisał swoje pierwsze arcydzieła w swoim nowym, stworzonym przez siebie, bajecznie skomplikowanym języku, Epoka ta była w pełnym zalewie. Zanim napisał swoje figlarne późne arcydzieła, dawno już przeszły do historii.

Przeczytaj cały nekrolog

Dave Brubeck (6 grudnia 1920 – 5 grudnia 2012)

wraz z końcem XX wieku niektóre aspekty jazzu zaczęły nadawać status formy klasycznej. W kolejnych ocenach głównym beneficjentem była praca zmarłego w wieku 91 lat amerykańskiego pianisty i kompozytora Dave ’ a Brubecka. Był postacią jednocześnie fetowaną i napadaną przez ekstatycznych fanów i rozwścieczonych purystów w latach 1954-1966 – w czasie, gdy jego najbardziej chwytliwe i zręcznie skomponowane płyty były przebojami pop.

Przeczytaj cały nekrolog

Jonathan Harvey (3 maja 1939 – 4 grudnia 2012)

kompozytor Jonathan Harvey, który zmarł w wieku 73 lat po chorobie neuronu ruchowego, był wyjątkowy w sposobie, w jaki umieścił technologię cyfrową i stanowczo racjonalne podejście do muzyki w służbie głęboko duchowego przesłania. Jeśli chodzi o międzynarodowy profil i wyróżnienia, Status Harveya był prawie na równi z jego nieco starszymi kolegami Harrisonem Birtwistle i Peterem Maxwellem Daviesem. Choć zawsze byli w wiadomościach, dzięki ich zadziornie niemodnym poglądom i twardemu modernizmowi, rozwój Harveya był tak niepozorny, że nawet świat muzyczny zdawał się nie zdawać sobie sprawy, jak wybitny stał się.

Przeczytaj cały nekrolog

2012)

Ravi Shankar, który zmarł w wieku 92 lat po operacji serca, był Indyjskim mistrzem, który umieścił sitar na muzycznej mapie. George Harrison nazwał go „ojcem chrzestnym world music” i to właśnie wizja Shankara przyniosła Dźwięki Ragi do zachodniej świadomości. Był zatem pierwszym wykonawcą i kompozytorem, który w znacznym stopniu wypełnił muzyczną lukę między Indiami a Zachodem.

Read the full obituary

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragrafy}} {{highlightedText}}
{{#choiceCards}}

pojedynczo

Inne

{{/choiceCards}}

{{#cta}} {{text}} {{/cta}}

będziemy w kontakcie, aby przypomnieć, aby przyczynić się. Zwróć uwagę na wiadomość w skrzynce odbiorczej . Jeśli masz jakieś pytania dotyczące współpracy, skontaktuj się z nami.

• Udostępnij na Facebooku
• Udostępnij na Twitterze
• Udostępnij przez e-mail
• Udostępnij na LinkedIn
• Udostępnij na WhatsApp
• Udostępnij na Messenger