„kto w końcu mówi dziś o unicestwieniu Ormian?”

moja decyzja o ataku na Polskę dotarła na wiosnę ubiegłego roku. Początkowo obawiałem się, że konstelacja polityczna zmusi mnie do jednoczesnego uderzenia na Anglię, Rosję, Francję i Polskę. Nawet to ryzyko musiałoby zostać podjęte.

od jesieni 1938 roku, a ponieważ zdałem sobie sprawę, że Japonia nie dołączy do nas bezwarunkowo i że Mussolini jest zagrożony przez tego głupka króla i zdradzieckiego łajdaka następcy tronu, zdecydowałem się pójść ze Stalinem.

w ostatniej analizie na świecie jest tylko trzech wielkich mężów stanu: Stalin, ja I Mussolini. Mussolini jest najsłabszy, ponieważ nie był w stanie złamać władzy ani korony, ani kościoła. Tylko ja i Stalin przewidujemy przyszłość i tylko przyszłość. W związku z tym za kilka tygodni wyciągnę rękę do Stalina na wspólnej niemiecko-rosyjskiej granicy i podejmę z nim redystrybucję świata.

nasza siła polega na szybkości i brutalności. Czyngis-chan doprowadził miliony kobiet i dzieci do rzezi-z premedytacją i szczęśliwym sercem. Historia widzi w nim wyłącznie założyciela państwa. To kwestia obojętności dla mnie, co słaba Cywilizacja zachodnioeuropejska powie o mnie.

wydałem polecenie – i każdy, kto wypowie choć jedno słowo krytyki, zostanie rozstrzelany przez pluton egzekucyjny-że nasz cel wojenny nie polega na osiągnięciu pewnych linii, ale na fizycznym zniszczeniu wroga. W związku z tym przygotowałem moje formacje głów śmierci-na razie tylko na Wschodzie-z rozkazami, aby bezlitośnie i bez współczucia posłać na śmierć Mężczyzn, Kobiety i dzieci polskiego pochodzenia i języka. Tylko w ten sposób uzyskamy przestrzeń życiową (Lebensraum), której potrzebujemy. Kto w końcu mówi dziś o unicestwieniu Ormian?

Kevork B. Bardakjian, Hitler and the Armenian Genocide (Cambridge, Massachusetts: The Zoryan Institute, 1985).
Powyższy tekst jest angielską wersją niemieckiego dokumentu przekazanego Louisowi P. Lochnerowi w Berlinie . Po raz pierwszy pojawił się w „What About Germany” Lochnera. Dodd, Mead & Co., 1942), S. 1-4. Trybunał Norymberski określił później dokument jako L-3 lub dowód USA-28. Dwie inne wersje tego samego dokumentu znajdują się w dodatkach II I III.dla oryginału niemieckiego por. Akty o niemieckiej polityce zagranicznej z lat 1918-1945, seria D, Tom VII, (Baden-Baden, 1956), s. 171-172.