„nic nie może uczynić naszego życia lub życia innych ludzi piękniejszym niż nieustanna życzliwość”, pisał Lew Tołstoj-człowiek o kolosalnym współczuciu i kolosalnych ślepych punktach, rozliczając się ze swoim życiem, gdy zbliżało się jego koniec.

„Ćwicz życzliwość przez cały dzień dla wszystkich, a zdasz sobie sprawę, że jesteś już teraz w niebie”-Jack Kerouac na wpół rozstrzygnął, na wpół pouczył epokę później w pięknym liście do swojej pierwszej żony i przyjaciela na całe życie.

oczywiście, nawet ci o najlepszych intencjach z nas nie są zdolni do wiecznej życzliwości, nie są zdolni do bycia naszym najbardziej wzniosłym sobą przez cały dzień ze wszystkimi. Jeśli nie patrzyłeś na siebie, bezradny i przerażony, przemieniający się w chore dziecko z ukochaną osobą lub niczego nie podejrzewającego mężczyznę blokującego przejście do produkcji swoim koszem bok choy, nie żyłeś. Nieciągłe i przeciwstawne sobie nawet w najbezpieczniejszych i najrozsądniejszych okolicznościach, istoty ludzkie nie są nastawione na stałość uczuć, postępowania, jaźni. Kiedy świat staje się niebezpieczny, kiedy życie obciąża nas swoimi stresami i smutkami, nasze oddanie dla dobroci może się zwinąć z alarmującą łatwością. A jednak, paradoksalnie, często w laboratorium straty i niepewności kalibrujemy i doładowujemy naszą zdolność do życzliwości. I zawsze jest to, jak intuicja Kerouaca, praktyka.

w 1978 roku, czerpiąc z wstrząsającego doświadczenia z życia, Naomi Shihab Nye uchwyciła tę trudną, piękną, odkupieńczą transmutację strachu w dobroć w wierszu o niezwykłej duszy i empatycznej rozpiętości skrzydeł, który od tego czasu stał się klasykiem-klasykiem, który teraz jest częścią starannie dobranej antologii Edwarda Hirscha 100 Poems to Break Your Heart (Biblioteka Publiczna); klasykiem na nowo nakręconym w pięknym krótkim filmie ilustratorki any Pérez López i moich przyjaciół z projektu On Being:

dobroć
Naomi Shihab Nye

Zanim dowiesz się, czym naprawdę jest dobroć
musisz coś stracić,
Poczuj, że przyszłość rozpuści się w jednej chwili
jak sól w osłabionym bulionie.
to, co trzymałeś w ręku,
to, co liczyłeś i starannie zapisałeś,
wszystko to musi iść, abyś wiedział
jak opustoszały może być krajobraz
między regionami dobroci.
jak jeździsz i jeździsz
myśląc, że autobus nigdy się nie zatrzyma,
pasażerowie jedzący kukurydzę i kurczaka
na zawsze będą gapić się przez okno.

zanim nauczysz się czułej powagi dobroci,
musisz udać się tam, gdzie Indianin w białym poncho
leży martwy na poboczu drogi.
musisz zobaczyć, jak to możesz być ty,
jak on też był kimś
, który wędrował przez noc z planami
i prostym oddechem, który utrzymywał go przy życiu.

zanim poznasz dobroć jako najgłębszą rzecz wewnątrz,
musisz poznać smutek jako drugą najgłębszą rzecz.
musisz obudzić się ze smutkiem.
musisz do niego mówić, aż twój głos
złapie nić wszystkich smutków
i zobaczysz rozmiar tkaniny.

wtedy tylko dobroć ma już sens,
tylko dobroć, która wiąże Twoje buty
i wysyła cię w dzień, aby wysłać listy i kupić chleb,
tylko dobroć, która podnosi głowę
z tłumu świata, aby powiedzieć
to mnie szukałeś,
a potem idzie z tobą wszędzie
jak cień lub przyjaciel.

uzupełnij fascynującą historię kulturową o tym, jak dobroć stała się naszą zakazaną przyjemnością, list Jacqueline Woodson do dzieci o tym, jak uczymy się dobroci, i jedyną książkę dla dzieci George Sand — przejmującą przypowieść o wyborze dobroci i hojności nad cynizmem i strachem — a następnie odwiedź inne animowane wiersze poszerzające duszę: „Singularity” Marie Howe, „Murmuration” Lindy France i „The Peace of Wild Things” Wendella Berry ’ ego.