kiedy „lokator”, przedostatni odcinek piątego sezonu Doktora Who wyemitowany w czerwcu ubiegłego roku, napisałam, że chętnie obejrzę cały serial, w którym doktor zagrał rolę szalonego współlokatora Jamesa Cordena. Nie spodziewałam się jednak, że znów zobaczę ich razem. Ale tutaj, jako przedostatni odcinek szóstego sezonu, Doktor powraca ponownie, aby spędzać czas z Craigiem Jamesa Cordena. Przeniósł się na nowe wykopaliska i zamieszkał z Sophie, dziewczyną swoich marzeń, którą Doktor pomógł mu wygrać w ” lokatorze.”Ona jest teraz matką jego dziecka i choć Sophie nie ma wiele do tej historii—dzieciak to inna sprawa—to jest bardzo dużo sequel „lokatora”, używając małej, skupionej opowieści Garetha Robertsa i dużo humoru, aby podkreślić ludzką stronę doktora.

poza wyraźnym nieszczęściem, jeśli chodzi o rodzicielstwo, wygląda na to, że Craig ma się dobrze. Jest nękany, ale w zasadzie szczęśliwy, nawet jeśli nie zawsze zdaje sobie z tego sprawę. Tego samego nie można powiedzieć o Doktorze. Na ziemi jesteśmy teraz kilka lat w przyszłości od ostatniego odcinka, ” kompleks Boga.”Ale dla lekarza upłynęło jeszcze więcej czasu. Dokładniej, około 200 lat. Nie złapałem dokładnej liczby w samym odcinku, ale Roberts użył jej w wywiadzie dla BBC i zakładam, że matematyka działa z datą zbliżającej się śmierci doktora. I nawet jeśli nie jest to dokładnie 200 lat, czas między „kompleksem Boga” a teraz wyraźnie obciążał doktora. Jest bystry i sprytny jak zawsze, ale wie, że jest na ostatniej części, jak nazywa swoją „pożegnalną trasę”.”Jest nawet zabrany do mówienia do siebie więcej, a przynajmniej bardziej uważnie niż zwykle. Część tego, co kocham w występie Smitha, to sposób, w jaki sprawia, że dwie strony osobowości doktora są wiarygodnie częścią tej samej postaci. Mój ulubiony edit w odcinku pojawia się, gdy prawie przygnębiony lekarz przysięga, że ratuje innych, gdy idzie do TARDIS… Cut to: lekarz zabawiający grupę dzieciaków, gdy pracuje w dziale zabawek w domu towarowym.

odcinek jest o wiele bardziej o tych momentach niż ekscytująco skomplikowana fabuła. Cybermani należą do najbardziej znanych wrogów doktora, ale tutaj są zredukowani do statusu złoczyńcy tygodnia. Nie żeby dobrze wypełniali tę rolę. Ukrywając się w cieniu, wyglądają dość przerażająco, a odcinek sprzedaje je jako prawdziwe zagrożenie. Ale nie chodzi o zagrożenie ze strony Cybermanów. Jest tu kilka działek. W jednym z nich nowy tata uczy się czuć komfortowo ze swoim synkiem (i vice versa). W końcu miłość ratuje dzień. To banalne, ale odcinek to sprzedaje. (A z „nocnymi lękami” i „dobry człowiek idzie na wojnę”, więź między rodzicami a dziećmi jest czymś w rodzaju tematu w tym roku.) W drugim spisku Doktor rezygnuje z rychłej śmierci.

Najlepsza Scena w odcinku łączy wątki. Doktor rozmawia z Alfiem o życiu. I na co musi czekać, mimo że nie będzie go w pobliżu. Piękny moment, w odcinku Nie krótkim. I jak większość „czasu zamknięcia”, zaczyna się jako komedia, a następnie pogłębia się w miarę upływu czasu. Późniejsza scena to jednak czysty Patos: Doktor obserwuje Rory i Amy-teraz najwyraźniej modelkę lub aktorkę jakiegoś renomowanego sklepu. Chce z nimi porozmawiać, ale ostatecznie myśli o tym lepiej. Prawie widać, jak łamie mu się serce.

bardzo mi się ten odcinek podobał. Sam w sobie nie jest tak mocny „lokator”, ale jako postscript do tego odcinka, który zapewnia pauzę przed—zgaduję tutaj, ale nie sądzę, że się mylę-wysokim dramatem i szaloną akcją finału sezonu, jest całkiem satysfakcjonujący. W zasadzie podoba mi się pomysł przedostatniego odcinka, w którym James zostanie Doktorem Who z czasów Moffata. Wydobywa łagodniejsze cechy doktora, a te czasami mogą się zgubić w całej akcji przemierzającej wszechświat, która ma tendencję do przejmowania końca pór roku.

mówiąc o zakończeniach, co sądzisz o końcu tego? Doktor dostaje kowbojski kapelusz, który widzieliśmy na początku sezonu, a potem widzimy River badającą historię ustną, która zawiera zeznania dzieci, które były świadkami jego odejścia. A potem … to znowu ona. Pani od okularów. A potem cisza, którą określa jako „właściciela rzeki”.”Dreszcze. A potem zmierzamy do końca: śmierć doktora, Rzeka / melodia w skafandrze kosmicznym z czasów lądowania na Księżycu i coś strasznego tuż za horyzontem. Spotkamy się tam w przyszłym tygodniu.

Zbłąkane spostrzeżenia:

• są gorsze imiona dla dziecka.