wybuch zarazy w Europie w latach 1347-1352 – znany jako Czarna Śmierć – całkowicie zmienił świat średniowiecznej Europy. Poważne wyludnienie zakłóciło społeczno-ekonomiczny system feudalny tamtych czasów, ale doświadczenie samej plagi wpłynęło na każdy aspekt życia ludzi. Choroba na skalę epidemii była po prostu częścią życia w średniowieczu, ale pandemia dotkliwości czarnej śmierci nigdy nie była wcześniej doświadczona, a potem nie było sposobu, aby ludzie wznowili życie tak, jak wcześniej je znali. Czarna Śmierć zmieniła podstawowy paradygmat życia Europejskiego w następujących dziedzinach:

• socjoekonomiczne
• wiedza medyczna i praktyka
• wierzenia religijne i praktyka
• prześladowania i migracje
• prawa kobiet
• Sztuka & Architektura

przed zarazą, system feudalny sztywno dzielił ludność w systemie kastowym króla na górze, następnie przez szlachtę i bogatych kupców, z chłopów (pańszczyźnianych) na dole. Wiedza medyczna była odbierana bez pytania od lekarzy, którzy polegali na lekarzach z przeszłości, a Kościół katolicki był uważany za jeszcze wyższy autorytet w sprawach duchowych. Kobiety były w dużej mierze uważane za obywateli drugiej kategorii, a sztuka i architektura tamtych czasów odzwierciedlały wiarę ludzi w życzliwego Boga, który odpowiedział na modlitwę i błagania.

życie w tym czasie nie było bynajmniej łatwe, a nawet czasami przyjemne, ale ludzie wiedzieli – lub myśleli, że wiedzą-jak działa świat i jak w nim żyć; zaraza zmieni to wszystko i zapoczątkuje nowe zrozumienie, które znalazło wyraz w ruchach takich jak Reformacja protestancka i Renesans.

przybycie, rozprzestrzenianie się, &skutki zarazy

zaraza przybyła do Europy ze Wschodu, najprawdopodobniej przez szlaki handlowe znane jako Jedwabny Szlak lądowy, a na pewno przez statki zamorskie. Czarna Śmierć-połączenie dżumy, posocznicy i zarazy płucnej (a także prawdopodobnie szczepu murrain) – nabrała rozpędu na Wschodzie od co najmniej 1322 r.p. n. e., a przez ok. 1343 n. e., zaraził wojska mongolskiej Złotej Ordy pod dowództwem Chana Djanibeka (R. 1342-1357 n. e.), który oblegał włoskie miasto Caffa (współczesna Feodosia na Krymie) nad Morzem Czarnym.

gdy żołnierze Djanibeka umierali z powodu zarazy, ich ciała katapultowały się nad murami miasta, zarażając mieszkańców Caffy poprzez ich kontakt z rozkładającymi się zwłokami. W końcu część mieszkańców miasta uciekła z miasta statkiem, najpierw docierając do sycylijskich portów, a następnie do Marsylii i innych, skąd zaraza rozprzestrzeniła się w głąb lądu. Zarażeni zazwyczaj umierali w ciągu trzech dni od pojawienia się objawów, a liczba ofiar wzrosła tak szybko, że mieszkańcy Europy nie mieli czasu zrozumieć, co się dzieje, dlaczego i co powinni zrobić w tej sytuacji. Uczony Norman F. Cantor komentuje:

plaga była znacznie bardziej dotkliwa w miastach niż na wsi, ale jej psychologiczny wpływ przeniknął wszystkie obszary społeczeństwa. Nikt-wieśniak czy arystokrata – nie był bezpieczny przed chorobą, a po jej zarażeniu straszna i bolesna śmierć była niemal pewna. Zmarli i umierający leżeli na ulicach, opuszczeni przez przerażonych przyjaciół i krewnych. (Cywilizacja, 482)

gdy plaga szalała, a wszelkie wysiłki, aby powstrzymać jej rozprzestrzenianie się lub wyleczyć zarażonych, nie powiodły się, ludzie zaczęli tracić wiarę w instytucje, na których wcześniej polegali, podczas gdy społeczny system feudalizmu zaczął się rozpadać z powodu powszechnej śmierci chłopów pańszczyźnianych, tych, którzy byli najbardziej podatni, ponieważ ich warunki życia sprawiały, że codziennie stykali się ze sobą bliżej niż z klasami wyższymi.

zaraza rozprzestrzeniła się wśród niższej klasy, która szukała schronienia i pomocy od klasztorów, kościołów i klasztorów, rozprzestrzeniając zarazę na duchowieństwo, a od duchowieństwa rozprzestrzeniła się na szlachtę. Do czasu, gdy choroba przebiegała w 1352 r.n. e., miliony umarły, a struktura społeczna Europy była tak nierozpoznawalna, jak większość krajobrazu, ponieważ, jak zauważa Cantor, „wiele kwitnących miast stało się na jakiś czas wirtualnymi miastami-duchami” (Cywilizacja, 482), a plony leżały gnijące na polach, nie mając nikogo, kto by je zbierał.

przed zarazą uważano, że król jest właścicielem całej ziemi, którą przeznaczył swojej szlachcie. Szlachta miała chłopów pańszczyźnianych pracujących na ziemi, który zwrócił zysk dla Pana, który zapłacił procent do króla. Sami poddani nie zarabiali na swojej pracy, z wyjątkiem mieszkania i pożywienia, które sami uprawiali. Ponieważ wszystkie ziemie były króla, czuł się wolny, aby dać go jako dary dla przyjaciół, krewnych, i inne szlachta, którzy byli w służbie dla niego i tak każdy dostępny kawałek ziemi przez c. 1347 CE był uprawiany przez chłopów pańszczyźnianych pod jednym z tych panów.

Europa była w tym czasie poważnie przeludniona, więc nie brakowało chłopów do pracy na ziemi, a ci chłopi nie mieli wyboru, jak tylko kontynuować tę pracę – która była w istocie rodzajem niewolnictwa – od czasu, gdy mogli chodzić, aż do śmierci. W systemie feudalnym nie było żadnej mobilności w górę, a pańszczyźniany był związany z ziemią, którą wraz z rodziną pracował z pokolenia na pokolenie.

w miarę jak plaga się znosiła, wyludnienie znacznie zmniejszyło siłę roboczą, a praca pańszczyźniana nagle stała się ważnym – i coraz rzadszym – zasobem. Pan majątku nie mógł wyżywić siebie, swojej rodziny ani płacić dziesięciny królowi lub Kościołowi bez pracy swoich chłopów, a utrata tak wielu oznaczała, że ocaleni mogli teraz negocjować wynagrodzenie i lepsze traktowanie. Życie członków najniższej klasy znacznie się poprawiło, ponieważ mogli pozwolić sobie na lepsze warunki życia i ubrania, a także luksusowe przedmioty.

gdy zaraza minęła, ulepszona partia pańszczyźniana została zakwestionowana przez klasę wyższą, która obawiała się, że niższe klasy zapominają o swoim miejscu. Moda zmieniła się diametralnie, ponieważ elita zażądała bardziej ekstrawaganckich ubrań i akcesoriów, aby zdystansować się od biednych, którzy mogli teraz pozwolić sobie na bardziej eleganckie ubranie niż w poprzednich szmatach i kocach. Wysiłki zamożnych do powrotu pańszczyźnianego do poprzedniego stanu doprowadziły do powstań, takich jak powstanie chłopskie we Francji w 1358 CE, rewolty Gildii 1378 CE, słynny chłopski bunt w Londynie w 1381 CE. Nie było jednak odwrotu, a wysiłki elity były daremne. Walka klas trwała, ale władza systemu feudalnego została złamana.

wpływ na wiedzę medyczną & praktyka

wyzwanie dla władz wpłynęło również na otrzymaną wiedzę medyczną i praktykę. Lekarze opierali swoją wiedzę medyczną przede wszystkim na pracach rzymskiego lekarza Galena (L. 130-210 n. e.), a także na Hipokratesie (L. C. 460 – C. 370 p. n. e.) i Arystotelesie (L. 384-322 p. n. e.), ale wiele z tych prac było dostępnych tylko w tłumaczeniach z Arabskich kopii i, często, ubogich. Mimo to, prace, które mieli, zostały wykorzystane w najlepszy możliwy sposób. Scholar Jeffrey Singman komentuje:

średniowieczna nauka była daleka od prymitywności; w rzeczywistości był to wysoce wyrafinowany system oparty na nagromadzonych pismach teoretyków od pierwszego tysiąclecia p. n. e. Słabością nauki średniowiecznej była jej orientacja teoretyczna i książkowa, która podkreślała autorytet akceptowanych autorów. Obowiązkiem uczonego było interpretowanie i godzenie tych starożytnych autorytetów, a nie testowanie ich teorii przeciwko obserwowanym realiom. (62)

lekarze i inni opiekunowie byli postrzegani jako umierający w zastraszającym tempie, gdy próbowali leczyć ofiary zarazy za pomocą ich tradycyjnego zrozumienia, a ponadto nic, co przepisali, nie robiło nic dla swoich pacjentów. Już w 1349 r.stało się jasne, że ludzie wyzdrowieli z zarazy lub zmarli z niej bez żadnego powodu. Lekarstwo, które przywróciło jednego pacjenta do zdrowia, nie zadziałało na następnego.

po zarazie lekarze zaczęli kwestionować swoją dawną praktykę przyjmowania wiedzy o przeszłości, nie dostosowując jej do obecnych okoliczności. Uczony Józef A. Legan pisze:

Medycyna powoli zaczęła się zmieniać w ciągu pokolenia po początkowym wybuchu zarazy. Wielu czołowych teoretyków medycyny zginęło w pladze, która otworzyła dyscyplinę na nowe idee. Drugą przyczyną zmian było to, że gdy medycyna Uniwersytecka zawiodła, ludzie zaczęli zwracać się do bardziej praktycznych chirurgów … wraz z rozwojem chirurgii, więcej uwagi poświęcono bezpośredniemu badaniu ludzkiego ciała, zarówno w chorobie, jak iw zdrowiu. Badania anatomiczne i rozwarstwienia, rzadko wykonywane w Europie przed zarazą, były prowadzone pilniej przy większym wsparciu ze strony władz publicznych. (53)

śmierć tak wielu uczonych w Piśmie i teoretyków, którzy wcześniej pisali lub tłumaczyli traktaty medyczne na łacinę, zaowocowała nowymi dziełami pisanymi w językach potocznych. Pozwalało to zwykłym ludziom czytać teksty medyczne, które poszerzały bazę wiedzy medycznej. Ponadto szpitale rozwinęły się w instytucje bardziej przypominające te we współczesności. Wcześniej szpitale były używane tylko do izolowania chorych; po zarazie stały się ośrodkami leczenia o znacznie wyższym stopniu czystości i dbałości o opiekę nad pacjentem.

Zmiana postawy Religijnej

lekarze i teoretycy nie byli jedynymi, których autorytet został zakwestionowany przez dżumę, jednak duchowieństwo znalazło się pod tym samym rodzajem kontroli i zainspirowało te same – lub znacznie większe – wątpliwości co do ich zdolności do wykonywania usług, które twierdzili, że są w stanie. Zakonnicy, mnisi, kapłani i zakonnice umierali równie łatwo jak inni – w niektórych miastach nabożeństwa zakonne po prostu ustały, ponieważ nie było władz, które by ich prowadziły – a ponadto amulety i amulety, które ludzie kupowali dla ochrony, nabożeństwa, w których uczestniczyli, procesje, w których brali udział, Modlitwa i post-wszystko to nie powstrzymało rozprzestrzeniania się zarazy, a w niektórych przypadkach sprzyjało jej.

ruch Flagellant, w którym grupy penitentów podróżowały po mieście, biczując się, aby odpokutować za swoje grzechy, rozpoczął się w Austrii, a nabrał rozpędu w Niemczech i Francji. Grupy te, prowadzone przez samozwańczego Mistrza z niewielkim lub żadnym wykształceniem religijnym, nie tylko przyczyniły się do rozprzestrzenienia zarazy, ale także zakłóciły społeczności przez naleganie na atakowanie grup marginalizowanych, takich jak Żydzi.

ponieważ nikt nie znał przyczyny plagi, przypisywano ją nadprzyrodzonym (takim jak rzekome Żydowskie czary), a zwłaszcza Bożej wściekłości nad ludzkim grzechem. Ci, którzy zmarli na plagę, byli podejrzani o jakiś osobisty brak wiary, a jednak było jasne, że ten sam kler, który ich potępił, zmarł na tę samą chorobę w ten sam sposób. Skandale w Kościele i ekstrawagancki styl życia wielu duchownych, w połączeniu z rosnącą śmiercią z powodu zarazy, wywołały powszechną nieufność wobec wizji i autorytetu Kościoła.

zwiększone prześladowania & migracja

frustracja, jaką ludzie odczuwali z powodu swojej bezradności w obliczu zarazy, doprowadziła do gwałtownych wybuchów prześladowań w całej Europie. Biczowanie nie było jedynym źródłem prześladowań; w przeciwnym razie pokojowi obywatele mogli być doprowadzeni do szału, aby zaatakować społeczności Żydów, Romów (Cyganów), trędowatych i innych. Kobiety były również wykorzystywane w przekonaniu, że zachęcały do grzechu z powodu ich związku z biblijną Ewą i upadkiem człowieka.

jednak najczęstszymi celami byli Żydzi, którzy od dawna byli wyróżniani za chrześcijańską wrogość. Chrześcijańska koncepcja Żyda jako” zabójcy Chrystusa ” zachęcała do dużego przesądu, który zawierał twierdzenie, że Żydzi zabijali chrześcijańskie dzieci i używali ich krwi w bezbożnych rytuałach, że krew ta była często rozprowadzana przez Żydów na polach wokół miasta, aby spowodować zarazę, i że Żydzi regularnie zatruwali studnie w nadziei zabicia jak największej liczby chrześcijan.

społeczności żydowskie zostały całkowicie zniszczone w Niemczech, Austrii i Francji – pomimo Bulli wydanej przez papieża Klemensa VI (l. 1291-1352 n. e.) oczyszczające Żydów i potępiające chrześcijańskie ataki na nich. Wielkie migracje społeczności żydowskich uciekły przed scenami tych masakr, wiele z nich ostatecznie osiedliło się w Polsce i Europie Wschodniej.

prawa kobiet

kobiety natomiast zyskały wyższy status po zarazie. Przed wybuchem epidemii kobiety miały niewiele praw. Uczona Eileen Power pisze:

rozważając charakterystyczne średniowieczne idee na temat kobiet, ważne jest, aby wiedzieć nie tylko, jakie były same idee, ale także jakie były źródła, z których one pochodzą spring…In wczesne średniowiecze, co przeszło do współczesnej opinii, pochodziło z dwóch źródeł-Kościoła i arystokracji. (9)

ani średniowieczny kościół, ani arystokracja nie cieszyły się dużym szacunkiem kobiet. Kobiety z niższych klas mogły pracować jako piekarze, mleczarki, barmanki, tkaczki i, oczywiście, jako robotnice z rodziną w majątku Pana, ale nie miały nic do powiedzenia w kierowaniu własnym losem. Pan zadecydował, kogo dziewczyna poślubi, a nie jej ojciec, a kobieta przejdzie od bycia pod bezpośrednią kontrolą ojca, który był poddany Panu, do kontroli męża, który był równie podporządkowany.

status kobiet poprawił się nieco dzięki popularności kultu Dziewicy Maryi, który łączył kobiety z Matką Jezusa Chrystusa, ale Kościół nieustannie podkreślał wrodzoną grzeszność kobiet jako córek Ewy, które przyniosły grzech na świat.

po zarazie, przy tak wielu mężczyznach zmarłych, kobietom pozwolono posiadać własną ziemię, uprawiać interesy wcześniej prowadzone przez męża lub syna i mieli większą swobodę w wyborze partnera. Kobiety dołączyły do cechów, prowadziły przedsiębiorstwa żeglugowe i włókiennicze, mogły posiadać tawerny i pola uprawne. Chociaż wiele z tych praw zostało zmniejszonych później, gdy arystokracja i Kościół starały się dochodzić swojej dawnej kontroli, kobiety nadal byłyby lepsze po zarazie niż były wcześniej.

Sztuka & Architektura

plaga również dramatycznie wpłynęła na średniowieczną sztukę i architekturę. Prace artystyczne (obrazy, druki z drzeworytów, rzeźby i inne) były bardziej realistyczne niż wcześniej i niemal równomiernie koncentrowały się na śmierci. Komentarz uczonej Anny Louise DesOrmeaux:

niektóre sztuki dżumy zawierają makabryczne obrazy, które były bezpośrednio pod wpływem śmiertelności dżumy lub średniowiecznej fascynacji makabrą i świadomości śmierci, które zostały wzmocnione przez dżumę. Niektóre sztuki dżumy dokumentują psychospołeczne reakcje na strach, jaki dżuma wzbudziła u swoich ofiar. Inna sztuka dżumy jest przedmiotem, który bezpośrednio odpowiada na uzależnienie ludzi od religii, aby dać im nadzieję. (29)

najbardziej znanym motywem był taniec śmierci (znany również jako Danse Macabre) alegoryczne przedstawienie śmierci, w którym towarzyszą mu ludzie z różnych środowisk. Jak zauważa DesOrmeaux, Sztuka post-plague nie odnosiła się bezpośrednio do zarazy, ale każdy, kto ogląda dzieło, rozumiał symbolikę. Nie oznacza to, że nie było żadnych aluzji do śmierci przed plagą, tylko, że takie stały się znacznie bardziej wyraźne później.

podobnie wpłynęła na architekturę, jak zauważył Kantor:

w Anglii nastąpił równoległy wzrost oszczędności w stylu architektonicznym, który można przypisać czarnej śmierci – przejście od dekorowanej wersji francuskiego gotyku, który zawierał wyszukane rzeźby i szkło, do bardziej oszczędnego stylu zwanego prostopadłym, z ostrzejszymi profilami budynków i narożników, mniej bogato, zaokrąglonymi i efektownymi niż dekorowane…przyczyną mogło być ekonomiczne – mniej kapitału do wydania na dekorację z powodu ciężkich podatków wojennych i zmniejszenia dochodów z nieruchomości z powodu niedoboru siły roboczej i wyższych płac chłopów. (Wake, 209)

ponieważ chłopi mogli teraz żądać wyższego wynagrodzenia, rodzaje skomplikowanych projektów budowlanych, które zostały zlecone przed zarazą, nie były już tak łatwo przystępne, co skutkowało bardziej surowymi i opłacalnymi konstrukcjami. Uczeni zauważyli jednak, że architektura po pladze również wyraźnie rezonowała z wszechobecnym pesymizmem tamtych czasów i zaabsorbowaniem grzechem i śmiercią.

wniosek

nie tylko wyższe płace, których domagała się Klasa Chłopska, ani troska o śmierć, wpłynęły jednak na architekturę po zarazie, ale ogromne zmniejszenie produkcji rolnej i popytu z powodu wyludnienia doprowadziło do recesji gospodarczej. Pola nie były uprawiane i uprawom pozwolono gnić, podczas gdy w tym samym czasie narody poważnie ograniczyły import w celu kontrolowania rozprzestrzeniania się zarazy, która tylko pogorszyła ich gospodarkę, a także gospodarkę ich byłych partnerów handlowych.

powszechny strach przed śmiercią, której nikt nie zarobił, nie mógł przewidzieć i nie mógł uciec, oszołomił ówczesną ludność Europy, a gdy już nieco wyzdrowiała, zainspirował ich do przemyślenia sposobu, w jaki żyli wcześniej i rodzajów wartości, które posiadali. Chociaż początkowo niewiele się zmieniło, do połowy XV wieku n. e.nastąpiły w całej Europie radykalne zmiany – niewyobrażalne zaledwie sto lat wcześniej – zwłaszcza Reformacja protestancka, Przejście rolnictwa z wielkoskalowej uprawy zbóż na hodowlę zwierząt, wzrost płac dla robotników miejskich i wiejskich oraz wiele innych postępów związanych z renesansem.

epidemie dżumy utrzymywałyby się długo po pandemii czarnej śmierci w XIV wieku n. e., ale żaden z nich nie miałby takiego samego wpływu psychologicznego, co skutkowałoby całkowitą ponowną oceną istniejącego paradygmatu otrzymanej wiedzy. Europa – jak również inne regiony-oparła swoje reakcje na czarną śmierć na tradycyjnych konwencjach-religijnych lub świeckich-a gdy zawiodły, trzeba było stworzyć nowe modele rozumienia świata.