imię i nazwisko

Marc Alexander Hunter

urodzony

7 września 1953
Taumarunui, Nowa Zelandia

pochodzenie

Auckland, Nowa Zelandia

zmarł

17 lipca 1998 (w wieku 44 lat)
Berry, Nowa Południowa Walia, Australia

gatunki

Rock, Pop

zawód (- y)

muzyk, autor tekstów, producent

Instrumenty

wokal, perkusja, saksofon, perkusja

Lata aktywności

1970-1997

etykiety

akty towarzyszące

Marc Alexander Hunter (ur. 7 września 1953, zm. 17 lipca 1998) – nowozelandzki piosenkarz rockowy i popowy, autor tekstów i producent muzyczny. Był wokalistą Dragon (1973-11/1979, 8/1982–1989, 1995-11/1997), zespół założony przez jego starszego brata Todda Huntera w Auckland w styczniu 1972 roku. W maju 1975 roku przenieśli się do Sydney. W 1985 został członkiem Partii Boys. W swojej karierze solowej wydał pięć albumów studyjnych: Fiji Bitter (listopad 1979), Big City Talk (sierpień 1981), Communication (wrzesień 1985), Night and Day (sierpień 1990) i Talk to Strangers (koniec 1994). W latach 70. Hunter zachorował na uzależnienie od heroiny i alkoholu i został osadzony w więzieniu Mt Eden w Auckland w 1978 roku. Był lekkomyślnie otwarty i niestabilny na scenie. W listopadzie 1978 podczas amerykańskiej trasy koncertowej zespołu, supportując Johnny ’ ego Wintera, wystąpili w Dallas w Teksasie, gdzie „poczynił ogólne obserwacje sceniczne na temat redneck buddies, nielegalnego seksu oralnego i ciężarówek użytkowych” i nazwał członków publiczności „faggots”. Po powrocie do Australii, w lutym 1979, został zwolniony z grupy przez swojego brata, Todda.

w sierpniu 1982 roku Hunter powrócił do składu Dragon i kontynuował współpracę z grupą, jednocześnie kontynuując karierę solową. W skład zespołu wchodzili Craig Laird na gitarze prowadzącej (obecnie 1927) i Steve Boyd na perkusji (ex-Adam Brand). Rozpadł się w listopadzie 1997, gdy zdiagnozowano u niego raka gardła, a zmarł 17 lipca 1998. Koncerty charytatywne odbywały się dla wdowy po nim, Wendy Hunter i dzieci. 1 lipca 2008 roku Australian Recording Industry Association (ARIA) wprowadziło Dragon do swojej galerii sław. Jego biografia, Chasing The Dragon: The Life and Death of Marc Hunter, została opublikowana przez Jeffa Aptera w październiku 2011 roku.

Wczesne życie

Marc Alexander Hunter urodził się w Taumarunui 7 września 1953 roku. Pod koniec lat 50. jego rodzina koncertowała publicznie, gdzie jego ojciec, Stuart, grał na saksofonie, matka Voi grała na fortepianie, a jego starszy brat, Todd Hunter (ur. 1951) grał na gitarze z Markiem i perkusją. Dorastał również z dwoma młodszymi braćmi, Rossem i Brettem. Hunter przypomniał sobie: „dostaliśmy gitary na Boże Narodzenie pewnego roku, ja zepsułem swoją, ale Todd zagrał jego. Był dwa lata starszy ode mnie i zawsze bardziej interesował się muzyką. Widziałem to tylko jako sposób na wagarowanie w szkole.”Opisał swoje rodzinne miasto”, było wspaniałym miejscem do dorastania i wspaniałym miejscem do ucieczki, ponieważ zawsze wiedziałeś, że możesz do niego wrócić i nic wiele by się nie zmieniło. To było miejsce, w którym nasi rodzice zawsze powtarzali nam ” rób to, co chcesz, po prostu staraj się być szczęśliwy robiąc to.””

Hunter uczęszczał do liceum Taumarunui i zaczął występować jako piosenkarz kabaretowy, Todd później wspominał: „Oh, był fantastyczny! Grał w salonach kabaretowych i zabawiał różnych ludzi, jeździł różowym Mercedesem i tym podobne rzeczy, prosto ze szkoły!”Hunter dostarczył również perkusję i wokal jako członek zespołu, Quintessence, który występował w restauracji w Auckland.

kariera muzyczna

1970-79: Dragon

w 1973 roku Hunter wydał solowy singiel „X-Ray Creature” (1973) w wytwórni Family Records.

Todd, w międzyczasie, założył progresywny zespół rockowy Dragon, w styczniu 1972 roku w Auckland. Około rok później grupa „” grała w pokoju obok do jednej nocy, a on przyszedł i wykonał kilka piosenek … Myślę, że graliśmy dla naprawdę twardego tłumu pracowników doków, to było naprawdę trudne, a on po prostu przyciągnął i był potwornie zabawny i całkowicie lekceważący. Po prostu myśleliśmy, że ten facet jest świetny – jest jeszcze bardziej szalony niż my, musimy go dorwać!”

Marc Hunter dołączył do Dragon w 1973 roku jako wokalista, perkusja i saksofon, zastępując wokalistę, pianistę Graeme ’ a Collinsa. Zespół nagrał dwa albumy z progresywnym rockiem dla Vertigo Records, ich gitarzysta, Robert Taylor wspominał później: „nie byli całkowicie oryginalni , robili takie rzeczy jak piosenki Santana i Doors… Na tym etapie Marc Hunter grał congi i myślę, że trochę saksofonu.”Przenieśli się do Sydney w maju 1975 roku. Zarządzał nimi Wayne de Grouchy, który powiedział Hunterowi, że powinien „przestać grać na congach, być bardziej frontmanem… Marc był kimś więcej niż jednym z muz.”Dragon stał się zespołem pop-rockowym po tym, jak Paul Hewson dołączył do zespołu na klawiszach w 1975 roku . Wspierali Status Quo podczas australijskiego tournée w październiku 1975.

Dragon stał się jednym z najlepiej sprzedających się zespołów w Australii, zdobywając wiele hitów, w tym” April Sun in Cuba „(nr 2, listopad 1977) I ” Are You Old enough?”(Nr 1, Sierpień 1978). Ich powiązanymi top 10 albumami były Running Free (nr 6, 1977) I O Zambezi (nr 3, 1978). Hunter został osadzony w więzieniu Mt Eden w Auckland w 1978 roku z powodu uzależnienia od heroiny i alkoholu. W listopadzie 1978 roku podczas północnoamerykańskiej trasy koncertowej zespołu, supportując Johnny ’ ego Wintera, zespół wystąpił w Dallas w Teksasie, gdzie „poczynił ogólne obserwacje sceniczne na temat wieśniackich kumpli, nielegalnego seksu oralnego i ciężarówek użytkowych” i nazwał publiczność „faggotami”.

w lutym 1979 roku Hunter został zwolniony z Dragon przez swojego brata. Todd później wyjaśnił: „był demoniczny… Takie rzeczy jak Dallas zdarzały się cały czas. Udawany gwałt „Panny Mercy” trwał do momentu, gdy feministki zaczęły wstawać i bić go w twarz. Przez większość czasu nie piłem ani nic, a z mojej perspektywy upadek Cesarstwa Rzymskiego był dość dziki. Nienawidziłem tego. Ludzie pojawili się, bo chcieli zobaczyć Dragon decombust. Cieszyli się, ale Marc po prostu się zabijał. Musieliśmy go zwolnić, inaczej by się zniszczył.”

Dragon zostali nazwani w Królewskiej Komisji śledczej ds. handlu narkotykami (1981-83), ze względu na ich związek z innym Nowozelandczykiem, Gregiem Ollardem. W raporcie stwierdzono, że ” Ollard dostarczał heroinę członkom grupy i że co najmniej jeden członek grupy sprzedawał heroinę w imieniu Ollarda.”Według Davida Nicholsa, w połowie lat 70. trzech z pięciu członków Dragon-Marc Hunter, Hewson i Storey – było już związanych ze sprzedażą i konsumpcją heroiny.”Ollard został zamordowany we wrześniu 1977 roku, a jego ciało znaleziono pięć lat później.

1979–82: Kariera solowa: gorzkie rozmowy na Fidżi i w wielkim mieście

Marc Hunter udał się za granicę, aby odzyskać siły, odwiedzając Maroko i Londyn. Po powrocie do Australii podpisał kontrakt z wytwórnią CBS, która wydała jego debiutancki solowy album Fiji Bitter w listopadzie 1979 roku. Podczas sesji użyczył Todda na gitarze basowej, Johna Annasa na perkusji (ex-Kevin Borich Express), Harveya Jamesa na gitarze (z Sherbet) i Terry ’ ego Wilsona na gitarze (ex-Original Batter-sea Heroes, Wasted Daze).

Fiji Bitter został nagrany w Studio 301 w Sydney z Richardem Lushem, producentem i inżynierem – Hunter napisał lub współtworzył większość utworów. Główny singiel albumu, „Island Nights” (lipiec), osiągnął szczyt na 20. Wraz z Annasem i Jamesem założył Marc Hunter and The Romantics, aby promować album. Ukazały się dwa kolejne single, „Don’ t Take Me” (listopad) i „When you Walk in the Room” (styczeń 1980) – żaden nie dotarł do top 50.

w 1980 roku Hunter, jako główny wokalista, założył grupę R &B w Sydney, The Headhunters, z Toddem na gitarze basowej (wówczas ex-Dragon), Kevinem Borichem na gitarze, Mickiem Cocksem na gitarze (ex-Rose Tattoo), Johnem Watsonem na perkusji (ex-Kevin Borich Express). Australijski muzykolog, Ian McFarlane, opisał je jako „doraźną grupę muzyków, których połączyła miłość do grania raucous R& B”.

Hunter wznowił karierę solową, wydając drugi album, Big City Talk, który ukazał się w sierpniu 1981 roku nakładem wytwórni PolyGram/Mercury. Został wyprodukowany przez Huntera i Todda. Debbie Muir z the Canberra Times, felt it ” pokryła szeroki zakres materiału, który był podobny do jego ostatniego albumu, Fiji Bitter, ale był zupełnie inny niż jego stary, Dragon days.”Korzystał z usług muzyków sesyjnych: Kevina Borich, Dave’ a Masona (z Zespołu the Reels) i Marka Puncha (ex-Renée Geyer Band). Inny dziennikarz Muir w Canberra Times, Garry Raffaele, stwierdził, że „jest płaski, bez Kierunkowy, Nie porywający, effete rock and roll. Jest pozbawiony uczuć.”

pracując jako artysta solowy, oświadczył: „Jestem teraz szczęśliwszy sam. Byłem w złym stanie umysłu, kiedy byłem w zespole… Brakuje mi koleżeństwa, ale wolę podejmować własne decyzje.”Tytułowy utwór, ” Big City Talk”, został wydany jako singel w lipcu i osiągnął nr 25. Kolejne single: „(Rock ’ N 'Roll is) A Loser’ s Game „(wrzesień),” Side Show „(listopad) i” Nothing but a Lie ” (maj 1982) nie znalazły się na listach przebojów. W 1981 roku założył Marc Hunter Band, a w październiku odbył tournée po Australii z Renée Geyer; w skład zespołu wszedł duet Huntera i Geyera. W 1982 roku Hunter współpracował z urodzonym w USA keyboardzistą i producentem płytowym, Alanem Mansfieldem. W marcu tego roku został aresztowany za „4500 dolarów niezapłaconych mandatów za parkowanie”, określił swoją celę jako ” niewiarygodnie brudną.”

1982-89: Dragon reborn, Party Boys i solo Communication

w sierpniu 1982 roku Dragon zreformował się z Markiem, Toddem, Hewsonem, Jacobsenem i Robertem Taylorem na gitarze (ex-Mammal) podczas trasy koncertowej National Class Reunion tour. McFarlane zauważył, że ” trasa była pozornie prowadzona w celu spłacenia zaległych długów, a trasa okazała się tak udana, że zespół reaktywował się na stałe. Ich singiel, „Rain”, został wydany w lipcu 1983 roku, który osiągnął szczyt na 2. Został napisany przez Marca, Todda i jego ówczesną dziewczynę, Johannę Pigott; i miał Mansfield produkcji.

w czerwcu 1984 roku ukazał się kolejny album grupy, body and The Beat, który został wyprodukowany przez Mansfielda i Carey Taylor. Grupa zapewniła ” znacznie pełniejsze, bardziej rockowe brzmienie… był dopracowanym, współczesnie brzmiącym albumem rockowym dla dorosłych.”Po trasie koncertowej promującej album, Hewson wyjechał do Nowej Zelandii, zmarł z powodu przedawkowania heroiny w styczniu 1985 roku.

podczas przerwy między Dragon tours Hunter dołączył do Party Boys, „Good-time rock’ n 'roll band” z pływającym zespołem, na ich Great Bars of Australia tour. W składzie Hunter, Kevin Borich na gitarze, Paul Christie na gitarze basowej (ex-mondo Rock), Richard Harvey na perkusji (ex-Divinyls) i Joe Walsh na gitarze i wokalu (z the Eagles), nagrali czwarty album koncertowy tej grupy, you Need Professional Help (1985), podczas trasy koncertowej.

Hunter wydał swój trzeci solowy album, Communication, we wrześniu 1985 roku z różnymi muzykami sesyjnymi używanymi: Jeff „Skunk” Baxter, Kirk Lorange, Mark Punch i Peter Walker na gitarach, Todd Hunter i Phil Scorgie na gitarze basowej, Allan Mansfield I Don Walker na klawiszach oraz Mark Kennedy i Ricky Fataar na perkusji. Mansfield wyprodukował album, który McFarlane opisał jako ” dopracowany zestaw piosenek dla dorosłych zorientowanych na Rock (AOR).”Jej tytułowy utwór został wydany jako singel w 1984 roku . Hunter powrócił do pracy ze smokiem i pod koniec dekady został nagrany na dwóch kolejnych albumach studyjnych.

1989–96: Night and Day, Talk to Strangers to Dragon finale

Marc Hunter został zaproszony przez Keitha Walkera z Australian Broadcasting Corporation do udziału w albumie dla dzieci różnych artystów, Zzzero (1989). Dostarczył kołysankowe wersje „God Bless the Child” Billie Holiday i „Forever Young” Boba Dylana. Współpracował z Walkerem produkując przy nagrywaniu jego kolejnego solowego albumu „Night and Day” (sierpień 1990), który był zbiorem standardów jazzowych i popowych.”

pod koniec 1994 roku ukazał się piąty solowy album Huntera, Talk to Strangers, którego producentem był David Hirschfelder i Mark Walmsley za pośrednictwem wytwórni muzycznej Roadshow. Wkrótce potem Hunter wrócił ze smokiem, by nagrać ich album Incarnations (1995). Todd następnie opuścił zespół, aby skoncentrować się na pracy przy ścieżkach dźwiękowych do filmów i telewizji. Dragon wraz z Hunterem i Mansfieldem koncertował w 1996 roku w składzie Mike Caen na gitarze, Ange Tsoitoudis na gitarze, Dario Bortolin na gitarze basowej (ex-Scary Mother).

1997–98: Noc Łowcy i śmierci

w listopadzie 1997 u marca Huntera zdiagnozowano raka gardła. Źle się poczuł”, jeden z lekarzy powiedział Marcowi, że prawdopodobnie ma zapalenie migdałków i odesłał go do domu. Niezadowolony z tej diagnozy Marc odwiedził specjalistę od gardła. Lekarz poczuł mi gardło i powiedział: „masz dużego raka.”Przez chwilę nic nie słyszałem. Byłem oszołomiony. Siedziałem tam.””

jego przyjaciele, w tym Renée Geyer, zorganizowali koncert charytatywny, aby zebrać pieniądze na leczenie i zapewnić opiekę żonie i dzieciom. Geyer wyjaśnił: „jest starym, drogim przyjacielem i kimś, kto włożył w ten biznes dużo czasu i energii. Po prostu pomyślałem, że byłoby wspaniale dla przemysłu, aby dać trochę z powrotem komuś, kto dał tak wiele.”Koncert” Night of the Hunter ” odbył się w lutym 1998 roku w Palais Theatre w St Kilda w Melbourne. Na niej występowali różni artyści wykonujący Smocze utwory: „Are You Old Enough?”przez Texa Perkinsa i przyjaciół, Chrisa Wilsona śpiewającego „O Zambezi”, Paula Kelly 'ego i Geyera śpiewającego w duecie” I 'm Still in Love with you”, Snouta wykonującego” Rain „oraz Colina Hay’ a z Men at Work, który napisał nową piosenkę na cześć Huntera.

finał, „April Sun in Cuba”, został wykonany przez zespół prowadzony przez Johna Farnhama i jego zespół, z Toddem na gitarze basowej. Dom wybuchł, gdy Geyer zaprowadził Huntera na scenę, gdzie dołączył do swojego podpisu w utworze, który stał się jego ostatnim występem scenicznym. Todd opisał koncert „Marc zaśpiewał, może po raz ostatni, tę piosenkę. Niesamowita hojność tych muzyków była fenomenalna. Był czas, kiedy Marc myślał, że nikt nie dba o jego muzykę. Ale był zdumiony tym, co robią ci wszyscy faceci, i to dotarło do niego w niesamowity sposób.”

kolejny Benefis, Koncert Good Vibrations, został wystawiony wkrótce potem w nocnym klubie Seliny w hotelu Coogee Bay na wschodnich przedmieściach Sydney. Wśród wykonawców znaleźli się Glenn Shorrock, James Reyne, Ross Wilson, Todd Hunter, Alan Mansfield, Robert Taylor, Tommy Emmanuel, Men at Work przegrupowali się po raz pierwszy od dekady, a pozostali członkowie INXS wystąpili na żywo po raz pierwszy od śmierci wokalisty Michaela Hutchence ’ a; Peter Garrett i Jimmy Barnes stworzyli duet na „Dreams of Ordinary Men” I „Speak no Evil”. Hunter był niedostępny – był w Korei na alternatywnej terapii, aby przygotować się do poważnej operacji gardła, ale wysłał list, który został odczytany tłumowi. Koncert został nagrany i wydany został audio 2-CD live album Good Vibrations – a Concert for Marc Hunter (1998), a także VHS video album o tej samej nazwie.

przez kilka ostatnich miesięcy swojego życia Hunter przeszedł różne formy leczenia, w tym kilka środków medycyny alternatywnej – uczęszczał do tradycyjnej kliniki medycyny koreańskiej, aby podjąć „starożytny metafizyczny proces leczenia, Qi”. Hunter pomyślał: „dużo myślałem o możliwości śmierci… Wierzę, że nie ma znaczenia kiedy i gdzie umrzesz, ale jak żyjesz. Jeśli ktoś zdiagnozuje u ciebie raka i powie, że rozetnie Ci szczękę i usunie guza, wpadniesz w panikę, chyba że będziesz miał coś, co Cię podtrzyma. Ale mój czas z mistrzami Qi dał mi stuknięcie w ramię i przypomniał mi, że jesteśmy istotami duchowymi.”

zmarł w Berry koło Kiamy 17 lipca 1998 roku. Andrew ’ s Cathedral w Sydney, a następnie All-star benefit concert zebrać pieniądze na wsparcie wdowy i dzieci. Nakładem Raven Records ukazała się składanka „Forever Young”, podkreślająca jego solową karierę.

Marc Hunter został pochowany na cmentarzu Gerringong w Gerringong w Nowej Południowej Walii.

2008-obecnie: Hall of Fame

1 lipca 2008 roku Australijskie Stowarzyszenie przemysłu nagraniowego (Aria) uznało status ikony Dragon, gdy zostali oni wprowadzeni do swojej galerii sław. Podczas ceremonii otwarcia wraz z Jamesem Reyne ’em i Ianem Mossem wykonali” April Sun in Cuba ” i „Rain”:

w występie Dragon wystąpili Ian Moss i James Reyne jako wokaliści, a także jeden z założycieli zespołu Todd Hunter. Podczas ognistej wersji „April Sun in Cuba”, zmarły wokalista Dragon Marc Hunter został włączony do refrenu poprzez poruszające wideo pokazane na ogromnym ekranie za zespołem. Reyne powiedział: „kiedyś chodziłem i widziałem, jak Dragon gra w połowie i pod koniec lat 70., zanim w ogóle miałem odpowiedni zespół, więc wspaniale jest móc to zrobić. Jestem wielką fanką smoków i robiłam z nimi wycieczki, kiedy Marc żył, i znałam go całkiem dobrze. Pomyślałby, że to świetna zabawa.”

życie osobiste

Annie Burton, pisarka muzyki rockowej dla magazynu Rock Australia, od połowy 1975 roku utrzymywała dziewięcioletnie domowe stosunki z Marcem Hunterem. W połowie lat 80-tych rozdzielili i dzielili opiekę nad dzieckiem. W 1985 roku dzielił Dom z Renée Geyer.

pod koniec lat 80.Hunter poślubił Wendy Heather, projektantkę mody, a para miała dwoje dzieci Isabellę i Jacksona. Isabella” Bella ” Hunter coverowała piosenkę April Sun na Kubie, w lutym 2009 Dla RocKwiz Salutes the Bowl (marzec 2009) – z okazji 50 – lecia Myer Music Bowl-w odcinku szóstego sezonu programu SBS, RocKwiz. Występy na żywo różnych artystów zostały również wydane jako DVD o tej samej nazwie. Była uczestniczką czwartego sezonu australijskiej wersji X Factor, w sierpniu 2012, ale została wyeliminowana przed finałem.

w październiku 2011 roku biografia Huntera, Chasing The Dragon: The Life and Death of Marc Hunter, została opublikowana przez Jeffa Aptera. Fiona Scott-Norman z The Sydney Morning Herald uznała, że” powinna to być klasyczna współczesna tragedia”, ponieważ Hunter dostarczył ” wstydu talentowi i charyzmie, trzymał w rękach obietnicę wielkości i wkurzył to wszystko przez heroinę, narcyzm i sabotaż. Zmarł w wieku 44 lat na raka gardła i to właśnie na jego uzależnienie.”Jednak uważała, że prezentacja Apter była” utylitarną lekturą, która wydaje się dość szybko znokautowana… Hunter nigdy nie jest lubiany, ani nawet poznawany. Zgubił się wcześnie, od chwili, gdy Dragon uderzył w Sydney i heroinę w 1975 roku, a Apter go nie znalazł.”Simon Collins Z West Australian przejrzał kilka biografii muzyki rockowej, zauważył, że Apter” rozmawiał z dziesiątkami rodzin i przyjaciół, w tym z who ’ s who z australijskiego rocka w latach 70. i 80.” Apter przedstawiał Huntera jako kogoś, kto „może być przerażającą istotą ludzką, jakąś nadprzyrodzoną charyzmą, jedynym wyjaśnieniem prawie uniwersalnej miłości do większej niż życie supergwiazdy antypodów. Heroina, alkohol i kobiety występują w równie gigantycznych proporcjach”; jednak biografia, ” brakuje prawdziwej pasji, która leży u podstaw niektórych wielkich książek rockowych.”

Dyskografia solowa

albumy

Lista albumów wraz z datą wydania i wytwórnią

Tytuł	szczegóły albumu	Lista Przebojów pozycje
		AUS
Fidżi Bitter	wydany: listopad 1979 Wytwórnia: CBS Format: LP, Kaseta	54
Big City Talk	wydany: Sierpień 1981 Wytwórnia: Mercury Format: LP, Kaseta	54
Komunikacja	wydany: wrzesień 1985 Wytwórnia: Polygram Format: LP, Kaseta	–
noc i dzień	Data Wydania: lipiec 1990 Wytwórnia: ABC Music Format: LP, CD	54
rozmawiaj z nieznajomymi	Rok wydania: 1994 Wytwórnia: Roadshow Music Format: LP, CD	–
Forever Young: The Solo Recordings 1979-1995	Rok wydania: 2000 Wytwórnia: Raven Records Format: CD Kompilacja	–

lista singli promocyjnych

lista singli promocyjnych z wybranymi pozycjami na liście

Tytuł	rok	pozycje na listach przebojów	Album
		AUS
„Island Night”	1979	22	Fidżi Bitter
„Don’ t Take Me”		80
„Big City Talk”	1981	41	Big City Talk
„Komunikacja”	1984	78	Komunikacja

nagrody

Aotearoa Music Awards

Aotearoa Music Awards (wcześniej znane jako New Zealand Music Awards (NZMA)) to coroczna noc nagród, która celebruje doskonałość muzyki w Nowej Zelandii i jest przyznawana corocznie od 1965 roku.

rok	Nominacja / praca	Nagroda	wynik	Ref.
2011	Marc Hunter (jako część Dragon)	New Zealand Music Hall of Fame

ARIA Music Awards

ARIA Music Awards to coroczna ceremonia wręczenia nagród, która uznaje doskonałość, innowacyjność i osiągnięcia we wszystkich gatunkach muzyki australijskiej. Rozpoczęły się w 1987 roku. Dragon został wprowadzony do Hall of Fame w 2008 roku.

rok	Nominacja / praca	Nagroda	wynik
2008	Marc Hunter (jako część Dragon)	Aria Hall of Fame

• Tommy Emmanuel Memorial to Marc Hunter
• Marc Hunter Dyskografia i recenzje płyt, podziękowania & wydawnictwa w AllMusic
• Marc Hunter Dyskografia, wydawnictwa płytowe & podziękowania w Discogs
• Marc Hunter biografia w www.Sergent.com.au
• albumy Marc Hunter do odsłuchania na Spotify
• albumy Marc Hunter do odsłuchania na YouTube