ludzie często chcą wiedzieć, jak głęboko nurkowie mogą przejść. Odpowiedź zależy od tego, jak długo chcą spędzić wracając na powierzchnię. W przypadku nurków nasycających może to być kilka dni, a nawet tydzień lub więcej.
saturacja (Sat) nurkowanie ma miejsce, gdy gaz obojętny wdychany przez nurka rozpuszcza się w tkankach ciała i osiąga równowagę z ciśnieniem otoczenia na głębokości nurka (tzn. To prawo Henry 'ego, nazwane na cześć brytyjskiego chemika Williama Henry’ ego. Tkanki nasycają się z różnymi prędkościami, ale większość zostanie nasycona w ciągu 24 godzin.
nurkowie rekreacyjni ograniczają swój czas na głębokości, aby uniknąć nasycenia, dzięki czemu mogą bezpośrednio wejść na powierzchnię bez żadnych obowiązkowych przystanków. Po wynurzeniu są przesycone, co oznacza, że ilość gazu obojętnego w ciele jest większa niż ilość występująca w otaczającej atmosferze. Natura lubi równowagę. Gaz obojętny wydostaje się z tkanek i do krwi, która krąży do płuc, gdzie nurek je wydycha. Nurek techniczny, który wykonuje nurkowanie poza ograniczeniami rekreacyjnymi, musi dokonać przerw dekompresyjnych, aby uniknąć przeciążenia zdolności organizmu do rozładowania gazu. Dla nurków nasycających te przystanki mogą potrwać tydzień.
jak głęboko możemy nurkować? W 1992 roku francuska firma nurkowa Comex przeprowadziła serię eksperymentalnych nurkowań na 2133 stopy (650 metrów) wody morskiej w hiperbarycznej komorze badawczej we Francji. Przez dwie godziny jeden nurek przeszedł na 2300 stóp (701 metrów), co jest najgłębszym, jaki człowiek znalazł się pod ciśnieniem (71,1 atmosfer) do tej pory.
operacje nasycenia
obecnie większość nurkowań sat odbywa się między 65 A 1000 stopami. Dekompresja z tych głębokości trwa około jednego dnia na 100 stóp wody morskiej plus dziennie. Zanurzenie do 650 stóp zajęłoby około ośmiu dni dekompresji. Przy tak długim czasie dekompresji potrzebnym do powrotu na powierzchnię, bardziej opłacalne jest utrzymywanie nurków na głębokości. Po nasyceniu na głębokość czas dekompresji jest taki sam, niezależnie od tego, czy nurkowanie trwało jeden dzień, czy 15 dni. Większość międzynarodowych standardów opiera się na maksymalnie 28 dniach „od pieczęci do pieczęci” — czasie od wejścia do komory do jej opuszczenia. Oznacza to, że czas pracy zależy od tego, jak długo potrwa dekompresja. Na przykład, nurkowanie do 650 stóp dałoby nurkom dzień na zejście i odpoczynek, 19 dni na pracę i osiem dni na dekompresję.
kiedy większość ludzi wyobraża sobie nurkowanie nasycone, wyobrażają sobie nurka żyjącego w ogromnym podwodnym kompleksie na dnie morskim. Istnieje kilka takich kompleksów nasycenia, ale komercyjni nurkowie sat żyją na pokładzie statków wsparcia nurkowania (dsvs) w hiperbarycznych pomieszczeniach mieszkalnych. Żywność i zapasy są dostarczane przez małe śluzy powietrzne, a komory te mają miejsca do spania, jedzenia i prysznica. Mają nawet hiperbaryczną tratwę ratunkową, gdyby nurkowie musieli opuścić statek.
Gaz
te komory pokładowe są pod ciśnieniem do głębokości dna morskiego, gdzie pracują nurkowie. Ciśnienie to, znane jako” głębokość przechowywania”, jest zwykle zbyt głębokie, aby nurkować z użyciem powietrza, więc nurkowie oddychają mieszanką helu i tlenu zwaną heliox. Poniżej 500 stóp heliox może powodować zespół nerwowy wysokiego ciśnienia (HPNS), który charakteryzuje się drżeniami. Aby temu przeciwdziałać, niewielka ilość azotu jest zawarta w mieszance oddechowej. Jego narkotyczny efekt na głębokości pomaga zmniejszyć drżenia.
wysoka zawartość helu stanowi kilka wyzwań. Każdy, kto wdychał gaz z balonu z helem wie, że brzmisz jak kreskówkowy Wiewiór. W komorze hiperbarycznej Twój głos również zmienia się z powodu zwiększonej gęstości powietrza, a połączenie helu i zwiększonej gęstości sprawia, że głosy są naprawdę trudne do zrozumienia. W operacjach nurkowania nasycającego wykorzystuje się deszyfratory głosowe, dzięki czemu nurkowie mogą być zrozumiani.
Hel jest maleńką cząsteczką o słabych właściwościach termicznych, co oznacza, że łatwo jest oddychać, ale przy każdym wydechu pobiera ciepło od nurka. Z tego powodu temperatura pomieszczeń mieszkalnych musi być utrzymywana na wysokim poziomie, aby zapobiec hipotermii. Temperatury mogą być w zakresie 85 ° F–93°F, w zależności od głębokości. Kiedy nurkowie pracują w wodzie, noszą kombinezony gorącej wody, które są podobne do pianek, ale mają rurki z gorącą wodą stale biegnącą przez nie, aby utrzymać nurków w cieple.
Życie pod presją
inne kwestie, które należy wziąć pod uwagę w komorze sat, to zapobieganie infekcjom i zdrowie nurków. Nurkowie saturacyjni są tak samo odizolowani jak astronauci mieszkający na Stacji Kosmicznej, więc muszą być przeszkoleni medycznie, aby poradzić sobie z każdym nagłym zdarzeniem. Są zazwyczaj szkoleni jako nurkowie technicy medyczni (DMTs). Podczas tego kursu nurek komercyjny uczy się, jak wkładać cewniki IV, zszywać rany, a nawet radzić sobie z zagrażającymi życiu stanami, takimi jak odma napięciowa, która wymaga pleurocentezy-uwalniania uwięzionego powietrza z opłucnej błony śluzowej płuc.
typowy dzień pracy obejmuje 16 godzin odpoczynku i snu w pomieszczeniach mieszkalnych i 8 godzin nurkowania, w tzw. Bell runs. Dzwon nurkowy jest zablokowany na komorze, a ciśnienie jest dopasowane. Następnie nurek przenosi się pod ciśnieniem (TUP) z komory do dzwonu. Dzwon jest zablokowany, a następnie opuszczony przez pępowinę do dna morskiego, gdzie basen księżycowy, właz na dole dzwonu, może być otwarty dla nurków, aby wyjść. Ich gaz do oddychania jest dostarczany przez węże z powierzchni. Zastosowany sprzęt jest podobny do sprzętu używanego do komercyjnego nurkowania na lądzie, z wyjątkiem tego, że przechwytuje wygasły gaz do regeneracji i rekompresji helu.
wsparcie
od załogi statku, która obsługuje statek, do kucharzy, którzy przygotowują posiłki, które są zamknięte w hiperbarycznych pomieszczeniach mieszkalnych nurków, potrzeba dużego zespołu, aby wspierać nurków. Technik podtrzymywania życia (LST) i asystent LST są odpowiedzialni za „kontrolę sat”, która obejmuje monitorowanie temperatury komory, zawartości gazu i stanu pracy. Monitorują nawet funkcję takich rzeczy jak toaleta, która wyrzuca się poza komorę. Kiedy nurkowie opuszczają pomieszczenia mieszkalne, aby wejść do dzwonu do pracy, inny zespół, zwany Dive control, przejmuje i uruchamia nurkowanie z powierzchni. Przygotowują dzwon, uruchamiają go i monitorują nurków podczas pracy. Statek wykorzystuje zaawansowany system o nazwie dynamic positioning, w którym silniki utrzymują precyzyjną pozycję statku nad miejscem pracy. Pozwala to na przykład obniżyć dzwonek bezpośrednio przy rurociągu i pozostać w tej samej pozycji.
prace tunelowe
oprócz zastosowania w pracach głębinowych, nurkowanie nasycone jest również wykorzystywane w tunelowaniu i pracach kesonowych. Podczas budowy głębokich, długich tuneli sprężone powietrze jest używane do zwiększania ciśnienia w tunelu, aby utrzymać ściany i utrzymać wodę. Gdy ciśnienie otoczenia w miejscu pracy jest większe niż 2 atmosfery, pracownicy udają się do głowicy tnącej Wytaczarki tunelowej przez szereg komór hiperbarycznych. Pozostają pod ciśnieniem w systemie nasycenia, aby wykonać zadanie.
Nauka
naukowcy wykorzystują również podwodne siedliska. Życie pod wodą rozpoczęło się na początku lat 60. XX wieku wraz z okrętami Sealab I, II I III Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Podstawowym zadaniem tych siedlisk było badanie fizjologicznych reakcji człowieka na nasycenie. Nurkowie marynarki żyli pod wodą tygodniami, podczas gdy fizjolodzy badali je z powierzchni. W 1969 roku naukowcy po raz pierwszy udali się do podwodnych siedlisk, a termin „aquanaut” został ukuty. Pracując dla NASA i biura badań morskich, naukowcy spędzili 58 dni pod wodą. W latach 70. Dr Sylvia Earle przewodziła żeńskiemu zespołowi naukowców i inżynierów w ekspedycji nasycającej wykorzystującej siedlisko Tektite II.
naukowcy nadal prowadzą misje w jedynej działającej dziś podwodnej placówce badawczej, Aquarius Reef Base, która leży u wybrzeży Florida Keys na nieco ponad 60 stopach wody morskiej. Od lat 60-tych XX wieku jego zainteresowania przesunęły się z badań wspierających eksplorację głębinową na badania wspierające misje kosmiczne. Każdego roku zespół aquanautów i astronautów spędza do trzech tygodni wypełniając zadania przygotowujące do eksploracji kosmosu i badań naukowych. NASA Extreme Environment Mission Operations (NEEMO) jest już w 16 roku działalności, a misja NEEMO XXII zakończyła się 27 czerwca 2017 roku. Podobieństwa między mieszkaniem głębinowym a życiem w kosmosie są liczne: zarówno Wodnik, jak i Międzynarodowa Stacja Kosmiczna są izolowane, a podróżowanie z obu miejsc wymaga specjalistycznego sprzętu podtrzymującego życie. Pływalność wody pozwala NASA na obciążanie astronautów NEEMO w celu symulacji grawitacji na asteroidzie, planecie lub księżycu. Wiele operacji, które są praktykowane pod wodą są później zakończone podczas spacerów kosmicznych.
jeśli pomysł życia pod wodą jak akwanaut przemawia do ciebie, stare siedlisko badawcze w Florida Keys zostało przekształcone w podwodną lożę Jules’ a. Możesz nurkować w Siedlisku, aby spędzić noc, a domek jest na tyle płytki, że nie będziesz musiał robić dni dekompresji (lub jakiejkolwiek dekompresji) ani spędzać tygodnia w komorze hiperbarycznej po powrocie na powierzchnię następnego dnia.