od George Washington, który był wykwalifikowanym jeźdźcem, do Donald Trump, którego wieloletnią pasją jest golf, większość prezydentów USA grał różne sporty w młodości, a wielu kontynuowało swoje zajęcia sportowe, podczas gdy w Białym Domu.

„Prezydenci są wyjątkowo konkurencyjni”, wyjaśnia Curt Smith, były autor przemówień w Białym Domu George ’ a H. W. Busha i autor książki The Presidents and the Pastime z 2018 roku: Historia baseballu & Biały Dom.

wydarzenie sportowe i kampania polityczna mają zwykle porównywalne wzloty i upadki, więc to naturalne, że ta sama osobowość przyciągnie obie. „Oboje domagają się, abyś dysponował wszystkimi swoimi zasobami-intelektualnymi, fizycznymi, moralnymi i duchowymi” – mówi.

prezydent wybór fizycznych rozrywek często ujawniają wiele o charakterze i stylu przywództwa, mówi John Sayle Watterson, autor gry Prezydenci grać: Sport i prezydencja (2006).

Prezydenci, tacy jak George H. W. Bush lub Dwight Eisenhower, którzy na przykład uprawiali Sporty zespołowe, mają tendencję do drużynowego podejścia do prezydencji, polegając w większym stopniu na sekretarzach gabinetu i pracownikach Białego Domu za ich radę, mówi Watterson.

natomiast prezydent, taki jak Herbert Hoover, którego głównym zainteresowaniem był samotny sport rybacki, może być bardziej skłonny do uprawiania go samodzielnie – na jego potencjalną szkodę. „Hoover, gdyby grał w piłkę nożną lub był graczem zespołowym w innym sporcie, mógłby mieć inne podejście”, mówi Watterson.

oto 11 prezydentów i sporty, które pomogły je zdefiniować.

Abraham Lincoln

po przeprowadzce do Illinois jako młody człowiek, Abraham Lincoln zyskał imponującą reputację amatorskiego wrestlera, według książki Carla Sandburga Abraham Lincoln: The Prairie Years, Vol. 1. Na początku 1830 roku saloniker założył się z właścicielem sklepu, w którym Lincoln pracował 10 dolarów, że Lincoln nie może pokonać Jacka Armstronga, mistrza pobliskiego miasta. Mecz został zorganizowany, a ludzie przyszli z mil na rynek w pobliżu sklepu, gdzie postawili pieniądze, tytoń, napoje i inne wartościowe przedmioty na konkurs.

gdy obaj mężczyźni się zmagali, niski, muskularny Armstrong próbował zbliżyć się do Lincolna i obezwładnić go, ale Lincoln—który pomimo swojej żylastej budowy, był znany ze swojej siły—powstrzymał go długimi ramionami.

w końcu Lincoln rzucił Armstrongiem i przypiął ramiona do ziemi. Przyjaciele Armstronga, rozgniewani porażką, skonfrontowali się z Lincolnem, który powiedział im, że będzie walczył, walczył lub startował w wyścigu z którymkolwiek z nich. Armstrong ostatecznie rozładował napięcie, uściskając dłoń Lincolna i ogłaszając go zwycięzcą, uczciwie i uczciwie. Dwaj mężczyźni w końcu stali się dobrymi przyjaciółmi. Uporczywość i determinacja, które Lincoln rozwinął poprzez zapasy, niewątpliwie przydały się, gdy musiał przewodzić Unii w wojnie secesyjnej.

Theodore Roosevelt

po chorym dzieciństwie Teddy Roosevelt stanowczo zbudował swoje ciało energicznymi ćwiczeniami. Jako student college ’ u, zgodnie z artykułem Harvard Crimson z 1957 roku, Roosevelt zaczął brać udział w turniejach bokserskich, gdzie nadrabiał zaciekłością i zdolnością do wytrzymania kary to, czego mu brakowało w umiejętnościach. Nawet po objęciu urzędu prezydenta Roosevelt angażował się w sparingi z niektórymi współpracownikami Białego Domu i innymi przeciwnikami.

w autobiografii Roosevelta przypomniał, że klub walki Białego Domu dobiegł końca po tym, jak zetknął się z młodym kapitanem artylerii armii, który odparł jedno z ciosów Roosevelta i zadał mu trwałą kontuzję oka.

„od tamtej pory wzrok był przyćmiony” – przyznał Roosevelt. „W związku z tym pomyślałem, że lepiej przyznać, że stałem się starszym mężczyzną i będę musiał przestać boksować.”Ale nie jeden, aby całkowicie zrezygnować ze sportów walki, Roosevelt następnie przeszedł do nauki japońskiej sztuki walki jiu-Jitsu.

Franklin D. Roosevelt

jako uczeń szkoły podstawowej, Młody FDR miał więcej sukcesów jako debatujący niż jako drugi członek drużyny piłkarskiej, a czasami zawyżał swoje sportowe CV fikcyjnymi wyczynami jako bokser lub biegacz dystansowy. Na Harvardzie pływał dla jednego ze szkolnych klubów załogowych. Ale choć nie był dobrym sportowcem, Roosevelt stał się znany jako pływak z innego powodu.

po tym, jak zachorował na polio i stracił zdolność chodzenia w wieku 39 lat, przyszły prezydent zdał sobie sprawę, że woda może wspierać jego osłabione ciało i zaczął pływać trzy razy w tygodniu, aby odbudować się na tyle, aby wznowić karierę polityczną, zgodnie ze stroną internetową Biblioteki FDR.

zadziałało. W ciągu kilku miesięcy jego ramiona, brzuch i dolna część pleców odzyskały siłę, która pozwoliła mu utrzymać się na mówionym podium i poruszać się na krótkich dystansach za pomocą laski i stabilnego ramienia asystenta. Po tym, jak Roosevelt został wybrany na prezydenta, New York Daily News zorganizowało zbiórkę pieniędzy, aby zbudować mu mały 50-metrowy basen wewnątrz Białego Domu, aby mógł kontynuować swoje ćwiczenia, zgodnie z White House Historical Association.

Dwight Eisenhower

na długo przed tym, jak zdobył uznanie jako przywódca aliantów, którzy pokonali Hitlera, Dwight Eisenhower zyskał sławę jako rezerwowy i linebacker w drużynie uniwersyteckiej w West Point. W listopadzie 1912 Eisenhower zagrał w meczu przeciwko indyjskiej szkole Carlisle, której gwiazdą był jeden z najbardziej znanych sportowców wszech czasów, Jim Thorpe, który zaledwie kilka miesięcy wcześniej wygrał dziesięciobój i Pięciobój na Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie.

według książki Larsa Andersona opisującej grę, Eisenhower marzył o uderzeniu Thorpe ’ a na tyle mocno, że mógł go znokautować twardym ciosem, a pod koniec gry oddał swój najlepszy strzał-tylko po to, aby Thorpe wstał i otrząsnął się z uderzenia. Carlyle wygrał mecz 27-6, a Eisenhower doznał kontuzji kolana, która prawie skróciła jego karierę wojskową.

według Wattersona Eisenhower stał się później cenionym trenerem piłkarskim w różnych bazach wojskowych. „Był bardzo poszukiwany” – mówi historyk sportu. „W końcu musiał przestać, bo nie chciał być znany tylko jako trener.”Jako prezydent, sportową pasją Eisenhowera był golf, a na trawniku Białego Domu zainstalowano putting green, aby mógł odpocząć od pracy i poćwiczyć.

John F. Kennedy

JFK grał w drużynie futbolowej w Choate Hall, jego szkole podstawowej, i pływał w drużynie uniwersyteckiej na Harvardzie, zgodnie z Sports Illustrated. Szczupły i kwadratowy, mógł być prezydentem, który wyglądał na najbardziej sprawnego, mimo że w rzeczywistości był nękany problemami zdrowotnymi, w tym chorobą Addisona i często-silnym bólem pleców. Najlepszym sportem JFK mógł być golf.

„miał cudownie liryczny swing” „Pamiętam rozmowę z golfistą, który powiedział mi, że gdyby Kennedy był zdrowy i chciał, mógłby być zawodowym golfistą.”

JFK uwielbiał również oglądać sport i pojawiać się na imprezach sportowych. Na meczu futbolowym Armia-Marynarka, Smith mówi, Kennedy spędził pierwszą połowę siedząc po stronie armii, a następnie zmienić w przerwie. „Kadeci śpiewali:” Witaj w domu!”mówi. Kennedy był również znany ze swojego oddania dla Boston Red Sox.

Richard Nixon

w Whittier College w Kalifornii Richard Nixon był ławnikiem w drużynie piłkarskiej, niewymiarowym liniowcem, którego najwybitniejszym atrybutem było to, że bez względu na to, jak mocno uderzyli go starterzy w praktyce, podniósł się z trawy i ponownie ustawił się w kolejce, aby uzyskać więcej kary. „Był używany jako złom żelaza, często mówił”, wyjaśnia Smith. „Ale miał niesamowitą samodyscyplinę i determinację.”

przez całe życie pozostawał oddanym fanem gry, a jako prezydent, według niektórych relacji, dał swojemu przyjacielowi, trenerowi Washington Redskins George ’ owi Allenowi, grę w Super Bowl 1973, według strony internetowej Fundacji Nixona.

ale Nixon stał się bardziej znany jako melonik. Zainstalował kręgielnię w Białym Domu, a on i jego żona, Pat, używali jej regularnie, według Smitha, który znał Nixona i opisuje go jako biegłego w grze.

Gerald Ford

podczas gdy Gerald Ford był wyśmiewany w Saturday Night Live za jego rzekomą niezdarność, w rzeczywistości był jednym z najlepszych sportowców, którzy kiedykolwiek siedzieli w Gabinecie Owalnym, a także jednym z najbardziej sprawnych fizycznie prezydentów. Jak poinformował Baltimore Sun w swoim profilu sportowym z 2006 roku, Ford grał na pozycji środkowego i linebackera dla drużyny piłkarskiej Uniwersytetu Michigan, która wygrała dwa mistrzostwa kraju, a po ukończeniu studiów odrzuciła oferty z Detroit Lions i Green Bay Packers z National Football League.

jako oficer marynarki podczas II Wojny Światowej odbywał staż jako instruktor sprawności fizycznej pilotów. Po objęciu prezydentury w wieku 61 lat, kiedy Richard Nixon zrezygnował w 1974 roku, Ford codziennie ćwiczył na basenie, a także jeździł na nartach i grał w tenisa. Jako golfista stał się przedmiotem żartów po tym, jak przypadkowo uderzył piłki w galerię. W pewnym momencie, nawet uderzył widza w głowę strzałem, według New York Times.

Jimmy Carter

niewielu Amerykanów mogło myśleć o Jimmym Carterze jako atletie. Jednak według Wattersona Carter grał w szkolnych zespołach tenisowych i koszykarskich, startował w Lekkoatletyce jako skoczek o tyczce i grał w baseball American Legion. Później służył w drużynie przełajowej w Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.

jako prezydent nadal grał w tenisa i sporadycznie grał w golfa, ale jego prawdziwą pasją były sporty na świeżym powietrzu. Podczas rekolekcji prezydenckiej w Camp David łowił w strumieniach pstrągowych i nauczył się wiązać muchy, a podczas podróży powrotnych do Gruzji polował na przepiórki i wędrował po lesie.

George H. W. Bush

pierwszą miłością George ’ a H. W. Busha był baseball. Po powrocie ze służby w czasie II Wojny Światowej, Bush grał w pierwszej bazie dla drużyn Uniwersytetu Yale ’ a, które dwukrotnie awansowały do College World Series. Choć Przeciętny pałkarz, Bush ale był najlepszym fielderem zespołu, zestawiając992 proc. w 1948 r., według Yalebulldogs.com. Smith, który pracował dla 41. prezydenta, uważa, że mógł być najlepszym sportowcem wszech czasów, który zasiadł w Gabinecie Owalnym.

„Żeglarstwo, skoki spadochronowe, podkowy, wędkarstwo, tenis i golf – nazwij ten sport, a on był w tym dobry” – mówi Smith.

George W. Bush

podobnie jak jego ojciec, George W. Bush grał w baseball w Yale, ale nie był w tym tak dobry. Trafił do pierwszej drużyny jako miotacz rezerwowy, ale zagrał tylko w trzech meczach i do końca kariery w college ’ u związał się ze sportem stacjonarnym, jako ESPN.com szczegóły. Jego najlepszym sportem okazało się bieganie, które podjął w 1972 roku, by wrócić do formy.

Bush Ukończył Maraton w Houston w 1993 roku w czasie 3:44:52, około 8:30-mile, a jako prezydent w 2002 roku, w 20:29-imponujące Tempo (poniżej 7 minut Mil) dla 55—latka. Artykuł z Wall Street Journal autorstwa byłego agenta Secret Service dana Emmetta opisał Busha jako „nie biegacza, ale uczciwego biegacza” i zauważył, że niewielu agentów mogło nadążyć za nim, gdy biegał w Camp David lub centrum szkoleniowym Secret Service w Beltsville, Md.

jako prezydent zajął się również kolarstwem górskim. Po odejściu z urzędu w 2009 roku, zaczął organizować Warrior 100-K, imprezę rowerową, w której członkowie służby, którzy zostali ranni w akcji, zostali zaproszeni do dołączenia do niego na jego ranczu w Teksasie.

Barack Obama

44.prezydent rozwinął pasję do koszykówki, gdy był nastolatkiem na Hawajach, grając codziennie na boisku na świeżym powietrzu w swojej szkole, zgodnie z biografią Davida Maranissa Barack Obama: The Story.

Barack Obama, leworęczny mały napastnik, był na tyle dobry, że w 1979 roku zdobył mistrzostwo stanu w szkole średniej. Ale stał się bardziej znany jego występy jako prezydent w bardzo konkurencyjnych pickup gry, które obejmowały jego adiutanta, Reggie Love, który grał w Duke, I Sekretarz Edukacji Arne Duncan, który był kapitanem drużyny uniwersyteckiej na Harvardzie.

w wywiadzie dla USA Today z 2017 roku, Duncan opisał Obamę jako inteligentnego, wykwalifikowanego gracza—”bardzo przebiegły, bardzo zwodniczy, wyciął tylne drzwi, ma bardzo dobry Drybling crossover.

”