ponieważ Titanic był największym ruchomym obiektem zbudowanym przez człowieka podczas startu, potrzebował raczej potężnej maszyny, aby popchnąć go wzdłuż. Główny rywal White Star Line, Cunard, obsługiwał już czterośrubowe, napędzane turbinami siostrzane statki Lusitania i Mauretania, a system napędowy tylko z turbinami zastosowany w tych okrętach był wielkim sukcesem, łącząc dobrą prędkość z ekonomią i przyjął technologię, która zdominowałaby przemysł stoczniowy przez wiele lat.

jednak Harland i Wolff, Budowniczowie liniowców klasy Olimpijskiej, mieli bardzo małe doświadczenie ze stosunkowo nowymi turbinami, A White Star musiał zadowolić się tradycyjnym systemem dwóch ogromnych silników parowych o potrójnym rozprężaniu, napędzających śruby napędowe lewego i prawego skrzydła, wraz z małą turbiną napędzającą środkowe śmigło. Nie był to dokładnie stan techniki, ale był sprawdzony i niezawodny, dwa czynniki, które miały ogromne znaczenie dla firmy o reputacji jakości, a nie szybkości. Jeden z potężnych silników Titanica leży niemal w Warsztacie maszynowym Harland i Wolff.

maszyna parowa z potrójnym rozprężaniem działa poprzez ponowne wykorzystanie pary, która w przeciwnym razie byłaby marnowana jako spaliny, jak w lokomotywie parowej, lub byłaby zwracana do skraplacza, aby zostać ponownie przekształcona w wodę, aby ponownie użyć. To wydobywa maksymalną ilość energii z pary, a także zapewnia lepszy poziom gospodarki, zużywając mniej węgla, mniej strażaków, mniej kotłów itp. Gdy para opuszcza kotły, stale się rozwija, ale spada ciśnienie i moc. Dlatego każdy cylinder jest nieco większy, ponieważ para przechodzi przez silnik, aby zapewnić większą powierzchnię tłoka dla zmniejszenia ciśnienia, co nieco kompensuje spadek ciśnienia.

ten sam cylinder co Na zdjęciu, ale tym razem oglądany przy przerwie w kadłubie.

1. para z kotłów, przy 215 P. S.i., wchodzi do małego cylindra wysokiego ciśnienia (HP), przesuwając tłok w cylindrze.

2. Para wychodzi z cylindra HP i jest kierowana do następnego cylindra wzdłuż, nieco większego cylindra pośredniego ciśnienia (IP), przesuwając tłok w cylindrze.

3. Para wychodzi z cylindra IP i jest kierowana do następnego cylindra wzdłuż, znacznie większego cylindra niskociśnieniowego (LP), przesuwając tłok w cylindrze. (Na Titanicu każdy silnik miał po dwa cylindry LP.)

4. Para, o 9 p. s.i., została następnie przekazana do turbiny, która napędzała środkowe śmigło.

5. Para jest następnie przekazywana do skraplaczy, gdzie jest chłodzona, obracając ją z powrotem w wodę, gotową do przekazania do kotłów, gdzie cały proces zaczyna się od nowa.

cały powyższy proces może wydawać się długotrwały, ale w rzeczywistości zajęło to tylko kilka sekund od momentu, w którym para weszła do pierwszego cylindra, do momentu, w którym opuściła turbinę.

N. B. Środkowa turbina była nieodwracalna.