Wedy są tekstami religijnymi, które informują o religii hinduizmu (znany również jako Sanatan Dharma, co oznacza „wieczny porządek” lub „wieczna ścieżka”). Termin veda oznacza „wiedzę”, ponieważ uważa się, że zawierają one podstawową wiedzę odnoszącą się do podstawowej przyczyny, funkcji i osobistej odpowiedzi na istnienie.

są one uważane za jedne z najstarszych, jeśli nie za najstarsze dzieła religijne na świecie. Są one powszechnie określane jako „Pismo Święte”, co jest dokładne w tym, że mogą być zdefiniowane jako Święty nakaz dotyczący natury boskości. Jednak w przeciwieństwie do pism innych religii, Wedy nie są uważane za objawione określonej osobie lub osobom w określonym momencie historycznym; uważa się, że zawsze istniały i były pojmowane przez mędrców w głębokich Stanach medytacyjnych w pewnym momencie przed ok. 1500 PNE, ale dokładnie wtedy, gdy jest nieznany.

Wedy istniały w formie ustnej i były przekazywane z mistrza do ucznia przez pokolenia, dopóki nie zostały zobowiązane do pisania między ok. 1500 – ok. 500 pne (tak zwany okres wedyjski) w Indiach. Zostały one starannie zachowane ustnie, jak mistrzowie mają uczniów zapamiętywać je do przodu i do tyłu z naciskiem na dokładną wymowę, aby zachować to, co pierwotnie usłyszano w Nienaruszonym Stanie.

Wedy są zatem uważane za Shruti w hinduizmie, co oznacza „to, co się słyszy”, w przeciwieństwie do innych tekstów oznaczonych Smritis („to, co się pamięta”), relacji wielkich bohaterów i ich zmagań w dziełach takich jak Mahabharata, Ramajana i Bhagavad Gita (chociaż niektóre sekty hinduizmu uważają Bhagavad Gitę za Shruti). Teksty składające się na cztery Wedy to:

• Rig Veda
• Sama Veda
• Yajur Veda
• Atharva Veda

każdy z nich jest dalej podzielony na typy tekstu zawarte w nich:

• Aranyakas – rytuały, obrzędy
• Brahmanas – komentarze do wspomnianych rytuałów
• Samhitas – błogosławieństwa, modlitwy, mantry
• Upaniszady – filozoficzne narracje i dialogi

Upaniszady są najbardziej znanymi i najczęściej czytanymi Wed, ponieważ ich dyskurs jest przedstawiony w formie dialogowo-narracyjnej i były pierwszymi, które zostały przetłumaczone na inne języki. Przeciwnie, cztery Wedy są uważane za dosłowne Dźwięki Boskości, które kiedy są recytowane lub śpiewane, odtwarzają pierwotne wibracje wszechświata. W związku z tym są one w rzeczywistości niemożliwe do przetłumaczenia, a to, co czyta się w tłumaczeniu, należy w najlepszym razie rozumieć jako parafrazę.

prawosławne wyznania hinduistyczne uznają Wedy za znaczący autorytet duchowy, ale nie wszystkie sekty hinduistyczne podążają za nimi. Ruchy reformatorskie w całej epoce nowożytnej, począwszy od XIX wieku n. e., kładą większą wartość na osobistym doświadczeniu religijnym niż autorytet i tradycja biblijna, więc niektóre sekty lub odłamy hinduizmu (takie jak ruch Brahmosa) odrzucają Wedy całkowicie jako przesądy. Mimo to, dzieła te nadal są recytowane, studiowane i czczone w teraźniejszości i pozostają ważną częścią hinduistycznych obrzędów religijnych, festiwali i ceremonii.

wczesne pochodzenie, Datowanie,& rozwój

nikt nie zna pochodzenia Wed, chociaż wielu uczonych i teologów wysunęło różne twierdzenia na ten temat. Najczęściej uważa się (choć w żadnym razie nie jest powszechnie akceptowane), że wedyjska wizja przybyła do Indii przez koczownicze plemiona aryjskie, które migrowały tam z Azji Środkowej około trzeciego tysiąclecia p. n. e. „Aryjczyk” powinien być rozumiany tak, jak to było przez ówczesnych ludzi, co oznacza „wolny” lub „szlachetny”, klasę ludzi, a nie rasę, a nie Kaukaz (jak twierdzili Zachodni uczeni XVIII i XIX wieku). Uważa się, że Ci Indo-Aryjczycy oderwali się od większej grupy, która obejmowała również Indo-Irańczyków, którzy osiedlili się w regionie współczesnego Iranu i stali się znani na Zachodzie (przez Greków) jako Persowie. Podobieństwa między wczesną religią irańską (a później Zoroastrianizmem) a wczesnym hinduizmem sugerują wspólny system wierzeń, który następnie rozwijał się oddzielnie.

Indo-aryjska teoria migracji utrzymuje, że wizja wedyjska została opracowana w Azji Środkowej i przywieziona do Indii podczas upadku rdzennej cywilizacji Harappan (ok. 7000-600 pne) między ok. 2000-1500 pne, łącząc wierzenia tej kultury z ich własnymi. Jednak inna teoria, znana jako Out of India (OIT), twierdzi, że Cywilizacja Harappan już rozwinęła tę wizję i wyeksportowała ją z Indii do Azji Środkowej, skąd następnie powróciła wraz z migracją Indo-Aryjczyków.

istnieją rozsądne powody do uznania motywacji, przynajmniej dla obu twierdzeń (chociaż OIT jest odrzucany przez główne nurty akademickie), a uczeni wydają się trzymać jednego lub drugiego bardziej z powodów osobistych niż jakiekolwiek oparte na obiektywnych badaniach naukowych. Najbardziej rozsądną odpowiedzią na pytanie o pochodzenie i datowanie Wed jest po prostu to, że nie wiadomo. Ludzka potrzeba rozwiązania tego, co wydaje się być tajemnicze, podtrzymuje jednak debatę w dzisiejszych czasach. Uczeni Hermann Kulke i Dietmar Rothermund krótko komentują wczesny rozwój kwestii datowania / pochodzenia:

datowanie tych tekstów i kultur, które je stworzyły, było przez długi czas dyskutowane przez Indologów. Słynny indyjski nacjonalista, Bal Gangadhar Tilak, napisał książkę o Arktycznym domu Wed, w której utrzymywał, że Wedy mogą być datowane na szóste lub piąte tysiąclecie pne. Swoje wnioski oparł na interpretacji odniesień do pozycji gwiazd w tekście, które mogłyby być wykorzystane przez astronomów do szczegółowego obliczenia odpowiedniej daty. Niemiecki indolog, Hermann Jacobi, niezależnie doszedł do bardzo podobnego wniosku i zasugerował środek piątego tysiąclecia jako datę Wed. Jednak inny niemiecki indolog, Max Muller, który nauczał w Oksfordzie, przewidywał znacznie późniejszą datę. Wziął narodziny Buddy około 500 p. n. e.jako punkt wyjścia i zasugerował, że Upaniszady, które poprzedzały filozofię buddyjską, musiały powstać około 800-600 p. n. e. Wcześniejsze teksty Brahmana i mantry Wed powstały wtedy odpowiednio około 1000-800 i 1200-1000. Te daty przewidywane przez Maxa Mullera bardzo dobrze zgadzają się z nowoczesnymi badaniami archeologicznymi pokazującymi co najmniej pół tysiąclecia między upadkiem cywilizacji Indusu a imigracją nowej koczowniczej populacji, która może być identyfikowana z Wedyjskimi Indo-Aryjczykami. (34)

prace Mullera nadal informują o debacie w dzisiejszych czasach, a jego twierdzenia są ogólnie uważane za najbardziej prawdopodobne, a nawet pewne. Gdziekolwiek powstała wizja wedyjska i jakkolwiek długo istniała w formie ustnej, rozwinęła się w Indiach w okresie wedyjskim po przybyciu Indo-Aryjczyków.

okres wedyjski

okres wedyjski (ok. 500 p. n. e.) to epoka, w której Wedy były zaangażowane w pisanie, ale nie ma to nic wspólnego z wiekiem pojęć lub samych tradycji ustnych. Określenie „okres wedyjski” jest nowoczesnym konstruktem, który opiera się na dowodach migracji Indo-aryjskiej, która, jak zauważono, nie jest powszechnie akceptowana. Mimo to, jest to teoria najczęściej akceptowana jako historycznie dokładna w oparciu o dostępne dowody. Rozwój tekstów opisuje uczony John M. Koller:

Epoka wedyjska rozpoczęła się, gdy ludy mówiące sanskrytem zaczęły dominować w życiu i myśli w Dolinie Indusu, prawdopodobnie między 2000 a 1500 PNE. Historycy zwykli sądzić, że te sanskryckie ludy, które nazywały siebie Aryjczykami, przybyły do doliny Indusu w północno-zachodnich Indiach jako zdobywcy jakieś trzydzieści pięćset lat temu. Ale ostatnie badania podważyły tezę podboju Aryjczyków. Wiemy jednak, że wcześniejsza Kultura Indusu, która rozwijała się w latach 2500-1500 p. n. e.i która, sądząc po jej szczątkach archeologicznych, była dość wyrafinowana, upadła w tym czasie. Wiemy również, że myśl wedyjska i kultura odzwierciedlone w Rig Veda ma ciągłą historię dominacji w Indiach w ciągu ostatnich trzydziestu pięciu stuleci. Jest prawdopodobne, że tradycje kulturowe Ludów wedyjskich mieszały się z tradycjami i zwyczajami ludu Indusu. (5)

wierzenia religijne ludzi z cywilizacji Harappan nie są znane, ponieważ nie pozostawili żadnych dzieł pisanych. Wykopaliska w Mohendżo-daro, Harappa i innych miejscach sugerują wysoce rozwiniętą strukturę wierzeń, która obejmowała rytualne kąpiele i jakąś formę nabożeństwa. Jedyny wyraźny dowód wiary i praktyki religijnej pochodzi z posągów duchów natury znanych jako yakshas, które datowane są przed ok. 3000 pne w podstawowej formie i kontynuowane, z większym udoskonaleniem, przez i wiek pne.

wydaje się, że Kulty Yaksha koncentrowały się na codziennej potrzebie (jeśli interpretować dowody na wzór Kultów przodków), ponieważ duchy mogły być życzliwe lub złośliwe, a ofiary składano albo dla żądanych łask, albo dla odparcia krzywdy. Podobnie jak w azjatyckich kultach przodków, nie było nacisku na” duży obraz ” tego, skąd pochodzi człowiek, jaki może być jego cel lub dokąd poszedł po śmierci. Były to pytania poruszane przez pierwszą z Wed, Rig Veda (co oznacza albo „znajomość mądrości”, „wersety mądrości” lub, dosłownie, „Chwała wiedzy”), która informuje pozostałe trzy.

Wedy

jak zauważono, zwolennicy Sanatan Dharma (Hinduizm) wierzą Wedy zawsze istniały. Uczeni Forrest E. Baird i Raeburne S. Heimbeck Przypisy:

ze wszystkich swoich wielu świętych tekstów Hindusi przypisują nadprzyrodzone pochodzenie tylko Wedzie. Te cztery książki są wyłącznie zaufane, aby ujawnić podstawową wiedzę o życiu. Taka wiedza, jak twierdzą Hindusi, istniała wiecznie w formie wibracji brzmiących w całym wszechświecie. Te nieuchwytne wibracje pozostały niezauważone, aż niektórzy indyjscy mędrcy wyposażeni w duchowy słuch w końcu usłyszeli i sformułowali je w języku sanskryckim, począwszy od około 3200 lat temu. (3)

uważa się zatem, że Wedy odtwarzają dokładne Dźwięki samego wszechświata w momencie stworzenia i później, a więc przyjmują formę, w dużej mierze, hymnów i pieśni. Recytując Wedy, uważa się, że dosłownie uczestniczy się w twórczej pieśni wszechświata, która dała początek wszystkim rzeczom obserwowalnym i niezauważalnym od początku czasu. Rig Veda wyznacza standardy i ton, który jest rozwijany przez samą Vedę i Yajur Vedę, podczas gdy ostatnia praca, Atharva Veda, rozwija własną wizję, która jest informowana o wcześniejszych pracach, ale ma swój własny oryginalny kurs.

Rig Veda: Rig Veda jest najstarszym z dzieł składających się z 10 ksiąg (zwanych mandalami) zawierających 1028 hymnów liczących 10 600 wersetów. Wersety te dotyczą właściwego przestrzegania i praktyki religijnej, opartej na uniwersalnych wibracjach, rozumianych przez mędrców, którzy pierwszy raz je usłyszeli, ale także poruszają podstawowe pytania dotyczące istnienia. Koller komentuje:

Wedyjscy myśliciele zadawali pytania o siebie, otaczający ich świat i swoje miejsce w nim. Co to jest myśl? Jakie jest jego źródło? Dlaczego wiatr wieje? Kto umieścił słońce-dawcę ciepła i światła-na niebie? Jak to jest, że ziemia rodzi te niezliczone formy życia? Jak odnowić naszą egzystencję i stać się całością? Pytania jak, co i dlaczego są początkiem refleksji filozoficznej. (5)

ta filozoficzna refleksja charakteryzuje istotę hinduizmu w tym, że celem osobistej egzystencji jest kwestionowanie jej, gdy człowiek odchodzi od podstawowych potrzeb życia w kierunku samorealizacji i zjednoczenia z Boskością. Rig Veda zachęca do tego rodzaju pytań poprzez hymny do różnych bogów – zwłaszcza Agniego, Mitry, Waruny, Indry i Somy-którzy ostatecznie będą postrzegani jako awatary Najwyższego nad duszą, pierwszej przyczyny i źródła istnienia, Brahmana. Według niektórych szkół myśli hinduistycznej Wedy zostały skomponowane przez Brahmana, którego pieśń mędrcy usłyszeli wtedy.

Sama Veda: sama Veda („Wiedza o melodii” lub „wiedza o pieśniach”) jest dziełem pieśni liturgicznych, Pieśni i tekstów przeznaczonych do śpiewania. Treść jest prawie całkowicie zaczerpnięta z Rig Veda i, jak zauważyli niektórzy uczeni, Rig Veda służy jako tekst do melodii samej Vedy. Składa się z 1549 wersów i dzieli się na dwie części: gana (melodie) i arcika (wersy). Uważa się, że melodie zachęcają do tańca, który w połączeniu ze słowami podnosi duszę.

Yajur Veda: Yajur Veda („wiedza kultowa „lub” wiedza rytualna”) składa się z recytacji, rytualnych formuł kultu, mantr i pieśni bezpośrednio związanych z nabożeństwami. Podobnie jak sama Veda, jego treść wywodzi się z Rig Veda, ale koncentruje się na Liturgii obrzędów religijnych. Powszechnie uważa się, że ma dwie „części”, które nie są odrębnymi częściami, ale cechami całości. „Ciemna Yajur Veda „odnosi się do tych części, które są niejasne i źle ułożone, podczas gdy” jasna Yajur Veda ” odnosi się do wersów, które są wyraźniejsze i lepiej ułożone.

Atharva Veda: Atharva Veda („wiedza o Atharwanie”) różni się znacznie od trzech pierwszych tym, że dotyczy magicznych zaklęć, które odstraszają złe duchy lub niebezpieczeństwo, pieśni, hymny, modlitwy, rytuały inicjacyjne, ceremonie ślubne i pogrzebowe oraz obserwacje codziennego życia. Uważa się, że nazwa pochodzi od kapłana Atharvana, który rzekomo był znany jako uzdrowiciel i innowator religijny. Uważa się, że utwór został skomponowany przez osobę (prawdopodobnie Atharvan, ale nie jest to prawdopodobne) lub osoby w tym samym czasie co Sama Veda i Yajur Veda (ok. 1200-1000 p. n. e.). Składa się z 20 ksiąg 730 hymnów, z których część czerpie z Rygwedów. Charakter dzieła, używany język i forma, jaką przyjmuje, spowodowały, że niektórzy teologowie i uczeni odrzucili go jako autentyczną Wedę. W dzisiejszych czasach jest ona akceptowana przez niektóre, ale nie wszystkie sekty hinduistyczne na tej podstawie, że zajmuje się późniejszą wiedzą, która jest pamiętana, a nie pierwotną wiedzą, która została usłyszana.

osadzone w każdym z tych dzieł są inne wymienione powyżej typy – Aranjaki, Brahmanowie, Samhity i Upaniszady – które można uznać za glossy, rozszerzenia lub komentarze do rzeczywistego tekstu.

Upaniszady są uważane za „koniec Wed”, jak w ostatnim słowie w tekstach. Termin Upaniszady oznacza „usiąść blisko”, tak jak uczeń z mistrzem, aby otrzymać informacje, które nie są przeznaczone dla reszty klasy. Upaniszady w każdej z Wed komentują tekst lub ilustrują go poprzez dialog i narrację, wyjaśniając w ten sposób trudne lub niejasne fragmenty lub pojęcia.

podsumowanie

Wedy, zwłaszcza Upaniszady, w końcu ukształtowały fundamentalne zrozumienie Sanatańskiej Dharmy i zapewniły kierunek i cel w życiu wyznawców. Zrozumiano, że istnieje jeden byt, Brahman, który nie tylko stworzył istnienie, ale był istnieniem samym w sobie. Ponieważ istota ta była zbyt wielka, aby mogła być zrozumiana przez istoty ludzkie, pojawił się on jako awatar, taki jak Brahma (Stwórca), Wisznu (konserwator) i Śiwa (niszczyciel), jak również szereg innych bóstw, z których wszystkie były faktycznie Brahmanem. Celem ludzkiego życia było rozpoznanie własnego wyższego ja (Atmana) i wykonanie Dharmy (obowiązku), którą otrzymaliśmy z odpowiednią karmą (działaniem), aby uwolnić się od cyklu odradzania się i śmierci (samsary), który charakteryzował się cierpieniem i stratą doświadczaną w świecie fizycznym. Kiedy jednostka zerwała te więzi, Atman tej osoby powrócił do Brahmana i wiecznego pokoju.

ten system wierzeń rozwijał się nieprzerwanie aż do powstania islamu na północy Indii, począwszy od VII wieku n. e., który stał się wymawiany w XII wieku n. e. Rządy islamskie dopiero stopniowo zaczęły tolerować praktyki hinduistyczne. Znacznie większe zagrożenie dla wizji wedyjskiej pojawiło się później w postaci brytyjskiego kolonializmu i imperializmu w XVIII-XX wieku n. e. Brytyjczycy próbowali nawrócić Indian na protestanckie chrześcijaństwo i włożyli wiele wysiłku w reedukację ludności i odrzucenie hinduizmu jako złego przesądu.

doprowadziło to ostatecznie do luzu w postaci ruchu Brahmosa pod przywództwem Ram Mohana Roya (l. 1772-1833 n. e.) i kontynuowane przez innych, takich jak Debendranath Tagore (1817-1905 n. e., ojciec poety Rabindranath Tagore), który odpowiedział, w części, przez ponowne wyobrażenie ich wiary, aby zdystansować go od tradycyjnej formy, która wydawała się być uszkodzony przez wpływy zewnętrzne. To ponowne wyobrażenie obejmowało odrzucenie autorytetu pisma świętego, a postura Wed spadła. Ruch Brahmosa w rzeczywistości odrzucił Wedy całkowicie jako zabobonny nonsens i skupił się na osobistym doświadczeniu z Boskością, które było w rzeczywistości bardzo podobne do teologicznego skupienia zarówno protestanckiego chrześcijaństwa, jak i wcześniejszego hinduistycznego ruchu Bhakti w średniowieczu.

każda Hinduska sekta lub ruch w dzisiejszych czasach, który odrzuca Wedy, bierze swoją podstawową platformę z XIX i początku XX wieku n. e., takich jak Brahmos. Ortodoksyjni Hindusi nadal uważają Wedy tak wysoko, jak w przeszłości, a dzieła nadal są śpiewane i śpiewane przez tych, którzy wciąż uznają w nich tajemnicę niewyrażalnej prawdy, oferowanej bez łatwego wyjaśnienia, którą można doświadczyć bez konieczności bycia zrozumianym.