How Do I Love Thee samenvatting

de spreker begint het gedicht met de vraag:” How do I really like thee?”en reageren met,” Laat me de wegen tellen.”Men kan aannemen dat de spreker zich hardop overdenkt—zoals men zou kunnen doen bij het schrijven van een brief—of reageert op een toegewijde die een dergelijke kwestie kan hebben gesteld. het hele sonnet richt zich tot deze minnaar, “thee”, die ook als de luisteraar kan worden beschouwd. omdat het duidelijk is dat Elizabeth Barrett Browning dit gedicht aan haar man heeft opgedragen, wordt aangenomen dat zij de spreker is die zich tot haar man richt.

de spreker beschrijft alle manieren waarop zij van haar man houdt. Haar liefde is veelzijdig omdat ze vaak wordt vergeleken met verschillende aspecten van het leven. In eerste instantie beschrijft ze haar liefde als een sterke kracht van haar ziel die zo groot is dat ze probeert haar ziel in driedimensionale termen te leven. Vervolgens illustreert ze een stillere liefde die haar ondersteunt in haar levensstijl, net zoals de zon haar dagen verlicht. Ze vergelijkt dan haar gelijk met de ervaringen van de mensheid als een geheel , en portretteert haar liefde als vrij, zuiver en nederig, zelfs als fatsoenlijke mensen streven naar het goede in de wereld te proberen zonder verwachting van beloning of lof. Dan vergelijkt ze haar graag met de gepassioneerde intensiteit waarmee ze ooit haar pijn uit het verleden probeerde te verslaan, ook vanwege de manier waarop ze als kleuter in goodies geloofde. Ten slotte vergelijkt ze haar graag met wat ze ooit voelde voor mensen die ze gewoon om te vereren, maar is een of andere manier uit haar gunst gevallen. In de buurt van de conclusie van het gedicht, zegt ze dat haar elke adem, glimlach en traan een weerspiegeling van haar liefde voor haar man kan zijn. De spreker besluit het sonnet door haar man te vertellen dat als God het haar toestaat, ze nog meer van hem zal houden nadat ze weg is.

thema ‘ s

het meest prominente thema van sonnet is liefde. De liefde van de spreker is veelzijdig en wordt vergeleken met haar verschillende ervaringen uit het leven. Haar liefde wordt aanvankelijk beschreven als een buitenaardse kracht die diep in haar ziel komt. De spreker contrasteert dan dit beeld met de contour

van een kalmere, meer alledaagse liefde die haar ondersteunt op een dag vandaag. Haar liefde wordt dan vergeleken met de standaard pogingen van de mensheid om te proberen goed te zijn voor de planeet zonder een vereiste om geprezen te worden. Liefde neemt dan een andere keer een fanatieke toon aan, omdat de spreker haar gevoelens aanpast aan de intensiteit die voortkomt uit spiritualiteit en daarmee de kinderlijke onschuld van het geloven in goedheid. De sonnet als een geheel beschrijft hoe de liefde die de spreker voelt voor haar man verbruikt haar lichaam en ziel, en het geeft de hoop dat ze nog steeds van hem zal houden nog meer als ze eenmaal weg is.

identiteit

de identiteit van de spreker lijkt te worden bepaald door haar liefde voor haar man. Haar liefde manifesteert zich fysiek, spiritueel en moreel—in wezen, in elk aspect van haar wezen. De liefde van de spreker is zo intens dat het beschreven wordt als vervat in haar adem, glimlach en tranen. Haar liefde lijkt haar fysiek te ondersteunen in het leven. Haar liefde wordt bovendien verheven tot het doel van spiritualiteit, omdat ze voor haar man zorgt zoals ze ooit voor “heiligen”zorgde—mensen of religieuze figuren die ze ooit vurig bewonderde. Ze vertelt verder dat ze hoopt dat God haar toestaat om haar man te mogen in het hiernamaals, waardoor haar genegenheid een spirituele kracht krijgt. Haar zelfbewustzijn wordt bovendien benadrukt, omdat ze haar gevoelens beschrijft als natuurlijk, zuiver en rechtvaardig—zoals men mensen zou kunnen beschrijven die elkaar proberen te helpen door middel van nederige, onbaatzuchtige handelingen. Haar liefde kan een zuivere en rechtvaardige daad zijn, net zoals de ene persoon onbaatzuchtig de andere kan helpen.

spiritualiteit

de spreker verwijst naar haar spiritualiteit en geloof in God. Ze stelt haar gevoelens voor haar man gelijk aan de intensiteit waarmee ze ooit de “verloren heiligen” van haar leven vereerde. Deze heiligen kunnen mensen—of zelfs religieuze figuren-vragen in wie ze ooit diep geloofde. De vermelding van God bij de conclusie van het sonnet illustreert dat de spreker een spiritueel persoon blijft. Ze gelooft dat God de mogelijkheid heeft om een beslissing te nemen of ze al dan niet klaar zal zijn om haar man lief te hebben vanuit het graf.

How Do I Love Thee = How Do I Love Thee = How Do I Love Thee = How Do I Love Thee = How Do I Love Thee